Treinreis
Kinderopvang 2000 nummer 10 Woensdag 25 Oktober 2000Het was al tijden een grote wens van Demi en Denzel: ze wilden met mij een treinreisje maken. "In een grote trein," voegden ze daaraan toe.
We praatten daar al over sinds ik ze een poos geleden de kleuterspecial van Leonie Sázias liet zien. Alle liedjes en verhaaltjes van Leonie op die video vinden ze leuk en interessant. Maar het liedje over het treintje dat, met een olifant achter het stuur, naar dromenland rijdt is het allerallerleukst. "Wij gaan ook eens met de trein," beloofde ik. "Als jullie een beetje groter zijn. En dan gaan we niet in een klein treintje, maar in een echte grote mensen trein." Dat sprak aan. Want regelmatig zagen ze een grote trein rijden, en om daar in te zitten... "Ach ja," zei Jellie, hun moeder, "De auto is een stuk gemakkelijker, dus een treinreis komt er gewoon niet van." Maar op een mooie dag gingen Demi en Denzel met hun ouders naar een pretpark, waar warempel een zelfde treintje rondreed als Leonie's dromenlandtreintje. "Zat er ook een olifant achter het stuur?" vroeg ik. Maar nee, ze hadden geen olifant gezien. Desondanks hadden ze erg van het ritje genoten. De treinreis die ík ze had beloofd leek vergeten te zijn, totdat ik na een half jaar weer eens de kleutervideo tevoorschijn haalde. Jonge kinderen hebben een uitstekend geheugen, ontdekte ik. Want prompt brachten ze mijn belofte met hen een treinreis te maken weer ter sprake. "In een grote trein, Dini. In een héééle grote trein," zeiden ze en ter illustratie breidden ze hun armpjes uit. Belofte maakt schuld. Dus vandaag is de dag. We gaan naar het station. Ik heb mijn zoon Michiel gevraagd mee te gaan. Want hoe leuk een treinreis ook is, en hoeveel voorpret we ook gehad hebben, intussen kreeg ik nachtmerries over Denzel die tussen trein en perron viel en Demi die door jachtende reizigers omver gelopen werd. Assistentie is dan ook van harte welkom. Als we weggaan ontstaat er bij de voordeur nog even een verschil van mening. Ze vinden het namelijk absoluut niet nodig om in de tweelingwagen te gaan zitten. "We kunnen wel lopen," zeggen ze. Natuurlijk kan dat, wij wonen vijf minuten lopen van het station, makkelijk te doen dus. Maar in het stadje dat ons reisdoel is moet ook gewandeld worden, en dat zou weleens teveel kunnen zijn. Na een korte discussie weet ik ze daarvan te overtuigen en gaan we op pad. Op het station staat de trein al klaar. Er moet nog snel even een kaartje worden gekocht en dan kan het avontuur beginnen. De reis maakt veel indruk op ze. Ze genieten met volle teugen. Demi vindt het prachtig dat ze door het gangpad kan lopen terwijl de trein rijdt. Denzel vraagt zich constant af wie er achter het stuur zit. Pas als we op onze bestemming zijn vangen we even een glimp op van de machinist. "Weer geen olifant," zie ik Denzel denken. En dan weet hij het zeker. "Als ik groot ben wil ik ook de trein sturen," zegt hij. "Dat is leuk, schat. Mag ik dan met je mee?" vraag ik. Dat mag. "Waar gaan we dan naar toe?" vraag ik verder. Hij hoeft niet na te denken: "Naar dromenland," zegt hij.Dini Commandeur