Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Ware Liefde | Home | Hello London, here we… »

Lisa's wraak

kort verhaal in Viva, feb 1994 Dinsdag 01 Februari 1994 "Ik wil wraak, "zei Lisa. Ze zaten in een kring en smeedden wilde plannen. Ten slotte was bet Ineke die met het beste plan kwam. "We zoeken dus vrouwen die goed kunnen acteren, er aardig uitzien en die bereid zijn een wildvreemde man een loer te draaien." Lisa’s wraak

Na vijf jaar liefde van haar kant en loze beloften van zijn kant, zei Jacob tegen Lisa dat hij toch maar liever bij zijn vrouw bleef. Hij verdween uit haar leven en keerde terug naar de veilige haven van een lang huwelijk. Lisa bleef ach­ter met een gebroken hart en een Wedgwood servies, ooit een cadeau van Jacob.

Lisa's vriendinnen probeerden haar te helpen. Ze schonken thee en troost. Ze kookten soep en bakten cakes, Lisa moest wel eten! Onderling he­kelden ze Jacob, die klier die Lisa zo lang aan het lijntje had gehouden om haar dan alsnog de bons te geven. Meermalen hadden de vriendinnen Jacob denkbeeldig gemarteld, gekielhaald en gevierendeeld. En ondertussen treurde Lisa maar door. Ondanks de kookkunst van haar vriendinnen werd ze mager, haar huid was bleek en haar ogen stonden dof. Ze be­gon zelf ook genoeg te krijgen van het lijden. Sinds Jacob's vertrek telde ze de da­gen, wachtend op de morgen dat ze weer fit en vrolijk wakker zou worden.

Op dag vierhonderdzesendertig liep ze in de regen door de stad. Voor een rood stop­licht zag ze een auto met Jacob achter het stuur. Naast hem zat een mooi meisje van een jaar of twintig. Het meisje sloeg haar armen om Jacob's hals. Ze kusten elkaar. Even twijfelde Lisa; zou ze het portierraam­pje inslaan en Jacob langzaam wurgen, of zou ze naar huis gaan en zijn servies aan diggelen gooien? Ze deed geen van beide. Het stoplicht sprong op groen, Jacob reed weg en Lisa ging naar haar vriendin Karin. Karin lag net in bed met een nieuwe vriend. "O, sorry," zei Lisa verschrikt.

"Geeft niet," zei Karin, terwijl ze even later de deur voor haar verbijsterde minnaar openhield om hem uit te laten. "Ik ben hem nog aan het uitproberen. En dit is een goede test om te zien of hij tegen dit soort kinken in de kabel bestand is."

Toen moest Lisa vertellen wat er gebeurd was, en Karin was erg opgetogen van haar verhaal. Want daar zat Lisa, en ze was laai­end. En terecht, haastte Karin zich te zeg­gen, Maar Lisa had een blos op haar wan­gen en haar ogen schitterden, weliswaar van woede, maar toch… Kortom, er zat weer leven in Lisa. Dus was het goed dat Lisa Jacob had gezien met zijn nieuwe vriendin­netje.

Lisa was kwaad. Vijf jaar lang had ze ge­wacht tot Jacob bij haar zou komen om voorgoed te blijven. Ontelbaar waren de avonden dat ze de deur niet uitdurfde, want stel je voor dat HIJ kwam. Weekenden en vakanties bracht ze alleen door; hij had im­mers een gezin.

"Stom, stom, stom ben ik geweest," riep Lisa. "Ik had toch kunnen weten dat hij me niet zou geven waar ik zo naar verlangde. En ik maar rouwen, om hem en het goede doel: zijn huwelijk." Ze zweeg even. "Ik wil wraak," zei ze toen.

"Ik bel de anderen," zei Karin, en ze liep naar de telefoon.

 

”Wraak is honing in de mond, maar vergif in het hart," zei Anja. "Geef mij beide dan maar," antwoordde Lisa. "Dat vergif spoel ik wel weg." Ze nam een grote slok rode wijn en bedacht dat ze zich in geen tijden zo goed had gevoeld. Lamlendigheid had plaats gemaakt voor energieke woede. "Zo zie je maar weer," zei Karin. "Verdriet maakt passief en boosheid actief."

Het werd een gezellige avond. Ze zaten in een kring op de grond, dronken wijn en smeedden wilde wraakplannen. Ten slotte was het Ineke die met het beste plan kwam. Geen ontvoering en eenzame opsluiting, nee, de kans er een strafblad aan over te houden was nihil voor alle partijen. Wel zou het veel tijd en organisatie kosten het plan uit te voeren. Het was jammer dat zijzelf slechts indirect konden meewerken aan Lisa's wraak. Jacob had hen allen weleens ontmoet, en herkenning moest koste wat het kost voorkomen worden.

"We zoeken dus vrouwen," zei Karin, "die goed kunnen acteren, er aardig uitzien, en die bereid zijn een wildvreemde man een loer te draaien. Daarnaast moet zijn vrouw op de hoogte gesteld worden. Als zij niet wil meewerken... tja, dan moeten wij iets an­ders bedenken.”

Het liep allemaal van een leien dak­je. Karin ging meermalen naar Petra, Ja­cob's vrouw. Ze hadden een aantal lange gesprekken. Tenslotte vond er een voorzich­tige ontmoeting plaats tussen Lisa en Petra, maar daarna gaf Petra haar volledige mede­werking. Die medewerking bestond eruit om 'gewoon niets te zien en te horen, niet achterdochtig zijn en Jacob nooit ergens naar vragen'.

"Probeer zo normaal mogelijk te doen, ook al weet je waar en bij wie Jacob is. En wees niet bang. Onze 'actrices' kennen hun gren­zen," zei Karin. "Ik nu ook, na twintig jaar," zei Petra droog. "Jullie gaan je gang maar, ik doe wel of mijn neus bloedt, maar daarna…"

Dat 'daarna' was nu nog ver weg, vond Ka­rin, en ze bespraken het volgende punt van het plan: de actrices. Het was niet eens zo moeilijk geweest ze te vinden. Ze waren, op één na, weliswaar geen goede actrices, maar ze voldeden aan de andere eisen. Ze moesten tijdens hun actie 'vrij' zijn; er mocht geen gedonder komen met jaloerse minnaars. Ze moesten honderd procent ach­ter het plan staan, en ze mochten nooit ver­geten dat de uitvoering van het plan een spel was. Het doek zou vallen, en het enige wat het hen zou opleveren van Lisa's vol­doening. Alleen met hun acteertalent had het plan kans van slagen, bezwoer Karin hen. En Lisa waarschuwde nog voor Jacob's charme en vermogen om zijn zin door te drijven. "Maak je niet druk," zei Jasmijn, de enige echte actrice. "We hebben allemaal zin het ego van die Jacob eens een flinke knauw te geven. Het wordt hoog tijd dat die man een lesje krijgt. En daar gaan wij eens keurig voor zorgen." Merkwaardig genoeg was het die­zelfde Jasmijn die op een gegeven moment teruggefloten moest worden.

"O," jammerde ze verslagen. "Hoe kan dit mij nu overkomen! Ik wéét immers dat Jacob een lapzwans is, een vrouwengek en een opschepper. Hoe kan ik dan toch ver­liefd op hem worden?"

"Rustig maar, rustig maar," zei Lisa. Zij was de enige die Jasmijn begreep, en ze was van plan voorlopig in Jasmijn's buurt te blij­ven en haar in de gaten te houden. Er moch­ten geen fouten gemaakt worden. Tot nu toe ging het goed, Jasmijn was net op tijd te­ruggehaald.

Het volgende meisje stond al klaar. Jacob vergat Jasmijn dan ook onmiddellijk. Jas­mijn was weg, maar daar was Irma. Midden twintig en ver­blindend mooi. Ze leek wel wat op het meisje dat Lisa bij hem in de auto had gezien, en die hem al snel had ingeruild voor een man die weliswaar veel ouder was dan Jacob, maar ook meer geld bezat. Lang had Jacob niet over haar getreurd. Want Jacob was plotseling zeer in trek bij het vrouwvolk.

Irma was het vijfde meisje met wie hij, heel voorzichtig, een relatie probeerde op te bou­wen.

"Kalm aan, kalm aan," zei hij in zichzelf wanneer ze tegen hem aan lag op de tweezits­bank. Want met haar vier voorgangsters had hij blijk­baar iets fout gedaan. Het wa­ren stuk voor stuk aardige vlotte meiden geweest, maar verder dan wat knuffelen en zoenen was hij niet gekomen. Het bed kreeg hij ze niet in, en dat was iets dat hem steeds meer verbaasde en verontrust­te. Was er, zonder dat hij het gemerkt had, een nieuw tijd­perk begonnen, waarin preutsheid hoogtij vierde? Of lag het aan hem? Was hij misschien niet meer aantrekkelijk? Jacob piekerde, keek in de spiegel, stond op de weegschaal, maar kwam er niet achter waarom hij de meisjes het bed niet in kreeg, en waarom de relaties steeds weer stukliepen.

Ook Irma hield Jacob al gauw voor gezien. En na Irma kwam Margreet, en toen Nora. Bij Nora had hij toch echt het gevoel gehad dat het bed zou lukken, maar nee, op het laatste moment haakte ze af. Jacob snapte er niets van. Wat bezielde die meisjes toch? Monique kwam na Nora, en toen Monique verdween dacht Jacob ernstig over zijn le­ven na. Er was iets niet goed. En het lag aan hem. Misschien werd hij toch te oud voor die jonge vrouwen. Hij nam een besluit.

Hij zou stoppen met dat vrouwengedoe. En waarom niet proberen zijn huwelijk wat nieuw leven in te blazen? Pe­tra, zijn rots in de branding, zij nam hem tenminste zoals hij was. Ze eiste niets, en ze had geduld. Maar Petra fronste de wenk­brauwen bij zijn hofmakerij. Ze belde Karin op. Want het plan was nog niet helemaal uitgevoerd; het werd tijd voor Karin's troef.

Karin’s troef was haar zuster Anna. Anna was midden dertig, gescheiden en een zakenvrouw. Ze was charmant en mooi. Ze kon heel goed luisteren, dat ontdekte Jacob al bij hun eerste ontmoeting. Haar eigen op­merkingen en meningen waren ook zeer de moeite waard, en haar levenservaring en wijsheid een openbaring voor Jacob. Kort­om, Anna was een vrouw van de wereld, en Jacob viel als een blok voor haar. Petra werd vergeten. Dat hij ooit van plan was ge­weest zijn huwelijk op te frissen, kon hij zich niet meer voorstellen. Hij huurde zelfs een gemeubileerde flat waar Anna en hij el­kaar konden ontmoeten. Jacob was verliefd, Hij was zo verliefd dat hij naar adem snakte toen Anna hem de bons gaf. "Maar zeg dan waarom!" stamelde hij. "Ik val op jongere mannen," zei Anna. "En sorry hoor, jij bent me toch wat te oud." En weg was Anna, Jacob in zijn huurflat achterlatend met een gebroken hart.

Jacob wist niet goed raad met die voor hem vreemde gevoelens van verdriet en wan­hoop. En dus ging hij drinken, alleen in zijn flat, met een fles whisky naast zich op de bank, Anna was weg. Voorgoed, want hij was te oud, maalde steeds door zijn hoofd. Te oud, te oud. Daarom was het dus niet ge­lukt met die andere vrouwen. Zij hadden hem dus toch ook te oud bevonden. Alle­maal. Allemaal, behalve Petra, zijn vrouw. Petra. Vlug dronk hij zijn glas leeg. Hij had te veel gedronken om zelf te kunnen rijden en dus belde hij een taxi. Haastig gaf hij het adres op, snel, snel wilde hij bij Petra zijn. Maar toen de chauffeur stilhield en hij uit­stapte en betaalde merkte hij dat hij – hoe was 't mogelijk? - Lisa's adres opgegeven had.

De taxi reed weg. Hij stond voor Lisa's deur, wat kon hij anders doen dan aanbellen? Lisa deed open en liet hem binnen. Hij was opeens zo blij haar te zien. Als er iemand was die begreep wat het was om verlaten te worden, was zij het wel!

"Wat?" riep Lisa. "Jij komt hier bij mij uit­huilen? Jij hebt lef zeg." Van pure woede begon ze Wedgwood kopjes naar hem te gooien. En ze bleef gooien, ook toen Jacob allang in een telefooncel stond om weer een taxi te bellen. Van het Wedgwood servies, ooit een cadeau van Jacob, bleef niets over. Tevreden ruimde Lisa de scherven op.

"Dag Jacob, dag verslagen Jacob," zei ze, toen ze de vuilnisbak dichtklapte. Haar wraak was zoet als honing. Jacob kwam thuis. Hij was verslagen, maar nog niet op alle fronten. Petra was er im­mers nog, en hij ging terug naar de veilige haven van het huwelijk. Hij zou zijn avon­tuurtjes eerlijk opbiechten. Hoewel... mis­schien toch maar beter van niet. Wat niet weet, wat niet deert.

In de kamer was het donker, ze was dus al naar bed. Hij voelde zich ineens weer blij worden, het was alsof hij thuiskwam van een lange reis. Met een glimlach opende hij de slaapkamerdeur. Maar zijn lach verstar­de. Petra lag in bed. Ze keek hem triomfan­telijk aan. Naast haar lag een man, slank en gespierd, en zo mooi als een jonge god.

Dini Commandeur

Kort verhaal februari 1994

Gebruikte Tags:
 

Design and implementation by Focusys