Een brief uit Honduras
Bancorama 2000 nummer 3 Donderdag 15 Juni 2000 Op een mooie vrijdag loop ik door de stad. Het is er druk. Want het is werkelijk prachtig weer en het is omstreeks het middaguur: kantoorpersoneel dromt in grote groepen de Nieuwestad op. Maar het is vreemd, ondanks de blauwe lucht en de stralende zon wordt er door het winkelend publiek veel gezanikt. Ik hoor onder meer twee dames klagen over een miskoop, een jongetje jengelt om een ijsje, een echtpaar is aan het kijven en collega's roddelen over collega's. En op een stel giechelende schoolmeisjes en bierdrinkende studenten na kijkt vrijwel iedereen zuur.In die zee van chagrijn raak ook ik van de weeromstuit mijn goede humeur kwijt. Dus haast ik mij naar V & D. Want daar is een boekenmarkt. En het beste middel tegen een slecht humeur is voor mij een boekenmarkt. Na een poosje sneupen koop ik de bundel "Balsem voor de ziel", een boekje vol hartverwarmende verhalen en gedichten. Opgemonterd verlaat ik V & D en loop ik de markt op. Daar hangt een vrolijke sfeer, omdat er een paar standwerkers in actie zijn die de lachers op hun hand hebben. En dank zij hen en mijn nieuwe boek ga ik even later goedgemutst naar huis.
Bij thuiskomst vind ik post uit Honduras op de deurmat. Althans, er ligt een grote envelop van de Friesland Bank. Met daarin informatie over Foster Parents Plan, Het Tijdschrift, en adresstickers. Plus de brief uit Honduras met inlichtingen over Sonia. Sonia is een van de Foster Parentskinderen die wij samen met Friesland Bank collega's hebben geadopteerd, en van wie wij nu schrijfouders zijn geworden. De brief uit Honduras is, in het Engels, geschreven door een dorpsgenote van Sonia, Karla Hernandez. Zij is een medewerkster van Foster Parents. Ze heeft ook twee foto's van ons schrijfkind meegestuurd. Sonia staat op een zandpad, met op de achtergrond een paar bouwsels die je nauwelijks huizen kunt noemen. Ze is tien jaar, haar gezondheid is goed, en ze gaat naar school, schrijft Karla. Op de foto's ziet Sonia er wat ouwelijk uit. Ze draagt een wit bloesje en een blauwe rok, maar geen schoenen. Plechtig blikt ze naar de cameralens, zonder enig idee bij wie de foto's uiteindelijk terecht zullen komen.
Die foto's en de informatie worden door ons met belangstelling en blijdschap ontvangen. En nu is het dus onze beurt om te schrijven. In Honduras is de voertaal Spaans. Maar schrijven mag in het Engels en zelfs in het Nederlands, het wordt altijd vertaald, vermeldt Foster Parents in haar informatiebulletin. Ik ben van plan om in het Engels te schrijven. Ik moet wel even goed nadenken wát ik zal schrijven. Dankzij Karla Hernandez ben ik goed geïnformeerd over de leefomstandigheden van Sonia. Maar wat moet ík in vredesnaam vertellen? "Lieve Sonia, ik woon in een klein land met vijftien miljoen mensen. Ons land is een land van overvloed, hier zijn geen kinderen zonder schoenen. Het onderwijs is over het algemeen goed, de gezondheidszorg in grote lijnen oké. Vergeleken met jouw land zijn veel problemen in ons land luxe problemen. Toch wordt hier veel geklaagd, want zeuren kunnen we! Veel erger dan dat gezeur is echter het gebrek aan aandacht voor elkaar, het egocentrisme, en de toenemende criminaliteit en agressie."
Maar natuurlijk stuur ik Sonia niet zo'n negatieve brief. Ik zal even moeten nadenken, maar er zijn echt wel genoeg léuke onderwerpen om over te schrijven.
Wat op déze bladzijde toch niet onvermeld mag blijven is nog een andere kant van de Nederlanders. Oké, zeurpieten zijn we, en we hebben ook de naam erg zuinig te zijn. Maar als het gaat om een kind in nood, dan zijn we vaak erg gul. Kijk maar naar uzelf, u hoort toch immers ook bij de Foster Parents van de Friesland Bank? Daarom speciaal voor u en alle toekomstige Foster Parents een gedichtje uit "Meer Balsem voor de ziel", een bundel verhalen en gedichten, verzameld door Jack Canfield en Mark Victor Hansen:
Vijftig jaar na vandaag doet het er
niet meer toe in wat voor auto je reed,
in wat voor soort huis je woonde,
hoeveel geld er op je bankrekening
stond, of hoe je kleren eruit zagen.
Maar de wereld is misschien iets
beter geworden omdat jij belangrijk
bent geweest in het leven van een kind.
(Anoniem)
Dini Commandeur