Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Limburg, Lambertus, e… | Home | Over kerstkaarten, vr… »

De pen, het zwaard, een mooie wereld en een rotte maatschappij

Donderdag 03 December 2009 Al jaren verzamel ik teksten, spreuken en gezegden, en tegenwoordig schrijf ik ze op in een mooi boekje dat ik dit jaar van een vriendin kreeg en waarin ik zelf de eerste spreuk schreef: “De pen is machtiger dan het zwaard.”

Ik weet niet van wie die spreuk is, maar ik vond het een passend gezegde om dit spreukenboekje mee te beginnen. Dezelfde vriendin van wie ik dat boekje kreeg, mailde vorige maand een citaat van de componist Arvo Pärt: “Het is geen rotwereld, het lijkt een rotwereld. Het rotte van de wereld zit in ons beeld ervan. Niet in de wereld zelf.” (Bron: scheurkalender Happinez) Ik moest er even over nadenken maar kwam tot de conclusie dat Arvo Pärt gelijk heeft. De wereld niet rot, de wereld is mooi. Er zijn nog ijsbergen, er zwemt nog vis in de zee, nog niet alle regenwouden zijn gekapt, de grond nog niet helemaal vervuild. Er zijn nog zoveel mooie plekken op de wereld. De maatschappij, dat is wat anders, die wordt rotter. Dat lijkt niet eens zo, het is een feit. Neem de gebeurtenissen van vorige maand alleen al. In Amerika werden politieagenten doodgeschoten, in Frankrijk is ternauwernood voorkomen dat er een bloedbad werd aangericht op een school. En dan was er het drama in Urk, de jongen van veertien die werd vermoord, vermoedelijk door een jongen van vijftien. Een vreselijke tragedie, nooit zal het leven van de familie van slachtoffer en dader nog hetzelfde zijn.

Wat was het een maand, november. Je kon de krant niet openslaan of er stonden berichten in over vechtpartijen, vernielingen, straatroof. In onze regio werden hulpverleners bedreigd en lastiggevallen. Men ging weer flink tekeer, vooral in de weekenden. Helaas, het weekendarrangement, (tot maandag opsluiten in de cel als men op vrijdagavond bijvoorbeeld iemand met een barkruk te lijf is gegaan) mag niet van de rechter in Leeuwarden. Jammer, het zou zoveel veiliger zijn in het uitgaansleven, en het zou misschien ook preventief werken tegen geweld. Misschien. Want zeker is dat niet. En natuurlijk is er het risico dat men per ongeluk de verkeerde persoon een weekendarrangementje geeft, en dat zou sneu zijn. Maar toch… persoonlijk denk ik dat het wat kan uithalen. Minder kans op geweld in elk geval, en minder slachtoffers. Een paar jaar geleden zou ik misschien anders over zo’n weekendarrangement hebben gedacht, (een te heftige maatregel) maar nu merk ik een zekere verharding bij mezelf. Misschien omdat berichten die ik in de krant lees, gaan over zaken die zich tegenwoordig ook wel in mijn eigen buurt afspelen. Hoewel dat natuurlijk geen enkel verschil mag maken. Maar toch… Een man in een straat achter ons werd overvallen in zijn huis en is daarbij zwaar mishandeld. Een meisje in een andere straat in onze buurt liep vanaf het station naar huis en werd beroofd van haar tas waarbij pepperspray in haar gezicht werd gespoten. Hangjongeren hebben een paar weken geleden een enorme troep bij het plantsoentje gemaakt. Anderen hadden eerder vernielingen aangericht, maar de ouders willen voor de schade niet verantwoordelijk zijn. Ze bemoeien zich niet met de bezigheden van hun kinderen, en de kosten van de vernielingen zijn voor de gemeenschap. Die ouders lopen de kans later nog heel wat te horen krijgen als het niet goed gaat in het leven van hun kinderen. Ze zullen misschien het verwijt krijgen dat er niet goed werd opgevoed, en de vraag waarom er geen grenzen werden aangegeven.

November was geen leuke maand. Herman van Veen zei dat het beleid van de PVV hem aan de NSB deed denken en prompt kreeg hij duizenden haat- en- dreigmails… Hij kreeg beveiliging, want je weet immers nooit wat iemand in een dolle roes kan doen. Herman van Veen was bang. Zoals meer kunstenaars en columnisten de laatste jaren bang zijn geworden en hun teksten hebben aangepast. De pen mag dan machtiger zijn dan het zwaard, dreig-en haatmails zaaien angst. Weliswaar vaak anoniem, maar daarom niet minder bedreigend. Het punt is dat mensen vaak niet goed lezen of snappen wat de columnist of kunstenaar schrijft of precies bedoelt. Het punt is voorál dat men niet de mening van de schrijver of kunstenaar respecteert. En we leven in een tijd van mensen met korte lontjes, van agressief reageren. Hoezo dialoog? Waarom discussiëren? Dreigen voelt blijkbaar veel lekkerder en vertrouwder bij mensen met korte lontjes. Op twaalf November kopte de Leeuwarder Courant: Internet is het “riool van Hollandse hufters” Duizenden en duizenden scheldpartijen vliegen over het wereldwijde web: Islam en Jodendom, links en extreem rechts zijn favoriet, maar ook pedofielen, moordenaars en zelfs de paarden van Ankie van Grunsven zijn doelwit.

Youp van ’t Hek kreeg na de moord op Pim Fortuyn zo’n vier tot vijfhonderd haatmails. En hij stuurde zijn vijanden allemaal een mail terug. Met een enkeling heeft hij zelfs een afspraak gemaakt. “Je weet niet wat je ziet. Het zijn echt zielige figuren,” zegt hij. Dat geloof ik graag, en ik denk dat Youp ze met gemak tegen de muur zou kunnen redeneren als hij dat zou willen. Verbaal kunnen maar weinig mensen het tegen Youp opnemen, per slot. Maar naar hun verhaal luisteren kan ook geen kwaad. Als mensen die dreigmails sturen echt iets te vertellen hebben, tenminste.

In dezelfde krant van 12 november las ik een stuk over huisverbod. Het zijn opvallend vaak jongens die daarmee te maken krijgen, omdat ze geweld gebruiken tegen hun ouders of broers en zussen. De meesten hebben psychiatrische problemen of gebruiken drugs.

Ik las al die berichten, en op radio en televisie hoorde en zag ik over de rottigheid, over moord en doodslag, berovingen, dreigmails, hangjongeren, zielige figuren, en ondertussen zoemde de spreuk van Arvo Pärt door mijn hoofd dat de wereld mooi is. Maar de maatschappij, die is zo rot, en hoe krijg je die nu mooi? Hoe krijg je een mooie maatschappij in een mooie wereld?

Terwijl ik daarover aan het nadenken was, kwam de Leeuwarder Courant met een nieuw bericht op de voorpagina: “Den Haag (GPD) Planbureau: ’Nederland is een paradijs op aarde.’ En de krant vervolgde ermee dat onze koopkracht er met zes procent er op vooruit is gegaan, de criminaliteit is gedaald, we toleranter zijn geworden ten opzichte van allochtonen. We hebben niets te klagen en tachtig procent van de bevolking voelt zich gelukkig. Dit blijkt uit een rapport van het Sociaal Cultureel Planbureau. Nu is dit een rapport uit 2008, dus of er nu nog zo’n juichende stemming heerst weet ik niet. En of dat vorig jaar ook echt zo was, weet ik ook niet meer.

Vier dagen later, op maandag 30 november kopte de krant twee berichten: “Veel weekendgeweld tegen hulpverleners.” En “Ouder stelt kind geen grens meer.” En deze berichten komen goed overeen met de werkelijkheid. De jeugd is oppervlakkig en ongeduldig, komt uit een onderzoek naar voren. Het gaat hier om kinderen die na 1986 zijn geboren, de achterbankgeneratie. Er is veel mis met een groot deel van die kinderen. Gebrek aan zelfdiscipline, schulden, absoluut geen respect voor gezag. Terwijl de kinderen voor zichzelf wel respect eisen, maar voor wat in vredesnaam? Het artikel vervolgt: “Hun ouders hebben het beste met hun kind voor, maar verzuimen ouder te zijn. Ze willen zelf zolang mogelijk jong blijven en meedoen met de jeugdcultuur.” Ik zelf denk dat een flink deel van die ouders misschien zelf een product is van een vrije of van een te strenge opvoeding. Zij kunnen of willen dus geen grenzen trekken. Als al vroeg zou blijken dat door het gebrek aan opvoeding hun kinderen niet met die vrijheden kunnen omgaan, dan zou het mogelijk moeten zijn de ouders verplicht naar oudercursussen te sturen of naar opvoedingslessen. Gastouders moeten volgend jaar ook een diploma of een certificaat halen om met kinderen om te gaan, dus waarom ouders dan niet? Liefde alleen is niet genoeg om een kind groot te brengen, per slot.

Zal het nog goed kunnen komen met onze maatschappij? In de tijd van de oude Grieken werd al geklaagd over jongeren en dat zal zo blijven, geen twijfel mogelijk. De hormonen en de hersenen zijn zich in de puberteit en adolescentie aan het roeren. Het is vaak geen gemakkelijke tijd, maar een kwestie van doorbijten, men moet zich er doorheen worstelen, de ouders net zo goed als hun kinderen. Het grote probleem van deze tijd is echter het gebruik van drugs en drank, wat jeugd en jong volwassenen zo agressief maakt. Ergens in de provincie Groningen viel vorige maand een groepje jongeren voorbijgangers aan met honkbalknuppels, nadat ze drugs en drank hadden gebruikt. Weekendgeweld tegen hulpverleners, conducteurs die in elkaar geslagen worden, het gaat alle perken te buiten, en het komt zoveel voor dat we er bijna niet meer van opkijken. En daarin zit een gevaar, we moeten niet onverschillig worden. We moeten het niet normaal gaan vinden dat in het weekend geweld wordt gebruikt, vechtpartijen plaatsvinden. Het niet gaan vergoelijken door naar drugs of drank te wijzen. De andere problemen, die er naast het drugs en drankprobleem dan bijkomen: de hormonen die door het lijf gieren, hersenen die tussen het zestiende en tweeëntwintigste levensjaar anders werken dan bij volwassenen, de achtergrond, de groep, de korte lontjes, huiselijke omstandigheden, psychiatrische problemen… niets van dit alles mag aanleiding zijn tot geweld. Maar is het helaas al te vaak wel, en daarmee tevens de oorzaak van de maatschappij die aan het rotten is.

Drugs en psychiatrische problemen, het zijn kwesties die veel aandacht verdienen. Als je dan de pech hebt om naast een drugs- en- psychiatrisch probleem ook nog uit een sociaal zwak gezin te komen, en niet de juiste begeleiding krijgt of hebt gekregen, in een verkeerde vriendengroep terecht te komen… Dan is de uitkomst van de som van al die problemen vaak de gevangenis, waar tegenwoordig steeds meer mensen met een psychiatrische stoornis belanden.

Nee, we moeten we niet onverschillig worden, het is al te lang mis met de maatschappij. Hoeveel conducteurs en buschauffeurs zijn in elkaar geslagen de laatste jaren, hoeveel hulpverleners bedreigd. Hoeveel stille tochten georganiseerd? Na elke stille tocht zal er weer een volgende komen, maar nooit mag het geweld ons onverschillig laten. Elke klap die een hulpverlener, een buschauffeur of een conducteur krijgt zou ons figuurlijk moeten raken. Misschien dat we dan bozer worden, woedend. Boosheid is soms beter dan bang zijn, woede beter dan vrees. Het zet aan tot protest, tot actie, tot ingrijpen.

Toch denk ik dat het leven op den duur wel weer verandert. Het leven is immers een golfbeweging. Met ups en downs. Men zal hopelijk gaan inzien hoe verwoestend drugs en drank zijn, er zijn voorbeelden genoeg. Ik sprak ooit met een jongen die zes vrienden door drugs was kwijtgeraakt, allemaal dood. Ik weet niet of hij nu zelf nog in leven is. Misschien dat op de lange termijn waarschuwingen wel helpen. Ik heb daar wel vertrouwen in. Kijk maar naar het rookgedrag van mensen, vroeger rookte bijna elke man, dat was normaal. Nu is het bijna abnormaal als je als volwassen man rookt.

In de gevangenissen heeft het grootste gedeelte van de gedetineerden psychiatrische of psychologische hulp nodig. Als daar aan gewerkt gaat worden, er ook goede nazorg wordt aangeboden, dan wordt de toekomst voor die jongens en mannen rooskleuriger en daardoor zal de maatschappij er misschien ook op vooruit gaan.

Een deel van de hangjongeren zal heus wel goed terecht komen. Misschien worden ze zelfs wel wijzer dan hun ouders ooit waren, willen ze niet in dezelfde fouten vervallen en gaan ze naar een oudercursus om te leren hoe ze hun kinderen moeten opvoeden. Om ze een goede basis te geven voor de toekomst.

Naast berichten over vervelende jongeren, mensen die hulpverleners aanvallen en dreigmails, stond vorige maand ook een artikel in de Leeuwarder Courant krant over de mooie kant van de mens: “Mensen zijn van nature (ook) aardig” Volgens bioloog Frans de Waal zit empathie (meevoelen met anderen) in onze genen. En als dat zo is, dan is onze maatschappij niet verloren, dan komt het vast wel goed met de mens, dan is het egoïsme, en zijn de korte lontjes blijkbaar iets van deze tijd.

Maar tot de empathie tevoorschijn komt, tot de maatschappij beter wordt, is het zaak daar alvast een begin mee te maken. Dus hoop ik dat schrijvers en kunstenaars zich niet het zwijgen laten opleggen uit angst voor haat- en dreigmails. De pen is altijd een machtig wapen geweest, machtiger dan het zwaard. Negeren of doodzwijgen van problemen werkt niet. Meningen mogen worden gezegd en geschreven, zelfs al is men het niet met elkaar eens. Men wil respect hebben, maar respect moet worden verdiend. Men kan niet verwachten dat een columnist met respect kan schrijven over mensen die hulpverleners in elkaar timmeren. De dialoog aangaan, als iemand dat doet in plaats van dreigmails sturen, dáár kun je respect mee verdienen. Dreigmails, weten we nu van Youp van ’t Hek, worden verstuurd door stakkers en schreeuwers, je kunt maar beter medelijden met ze hebben.

Ik hoop dat ouders die berichten over opvoeding hebben gelezen. En als ze zich aangesproken voelen, dat ze hun kroost de begeleiding en opvoeding geven die ze nodig hebben. Als dat niet lukt, dat ze dan deskundige hulp gaan zoeken. Dat zou dan weer een stapje kunnen zijn in de richting van een betere maatschappij.

Het laatste bericht dat ik in de Leeuwarder Courant over hangjongeren las was dat in onze stad vorig jaar het aantal meldingen over overlast door hangjongeren groter was dan het jaar daarvoor. Maar aan die overlast gaat iets aan gebeuren, met speciale trajecten en als die aanpak helpt dan wordt het misschien leuker in de wijken waar nu zoveel overlast is.

Nog altijd moet ik denken aan de keer dat ik bij een plantsoen op een avond een groepje hangjongeren passeerde. Ik zag bijna niks, want ik ben nachtblind, en ik vertelde dat aan die jongens. Ze lichtten me bij met hun fietslampen, zodat ik niet zou struikelen in het donker. Verbaasd van zichzelf zeiden ze: “Wat zijn wij toch aardig!” Daar hoefden we niet over te discussiëren: ik was het roerend met ze eens.

De wereld was zo mooi die avond. Die jongens waren lieverds, er werd niet geblowd, het plantsoentje was schoon, en er waren (nog) geen schommels vernield. De maatschappij, mijn stukje maatschappij, was die avond zo rot nog niet…


 

Design and implementation by Focusys