Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Opvoeding | Home | Treinreis »

Bedankt, Pa

Bancorama 2000 nummer 5 Zondag 15 Oktober 2000 Laatst ontvingen we het bericht dat André, een vriend van ons, was overleden. En hoewel we al een poosje op die slechte boodschap zaten te wachten, kwam de klap toch hard aan. De dood is immers zo definitief. Het is geen kwestie meer van tot ziens maar van vaarwel. Toch bleef ik kalm na het bericht van André's overlijden. Want voor hem zelf moest het einde een verlossing zijn geweest. Hij was lang ziek geweest. "Als je nog iets te regelen of uit te praten hebt moet je dat nú doen," zei de arts nadat kanker was geconstateerd. Met een beetje geluk zou André nog een half jaar hebben te gaan.

Maar André nam die mededeling niet voor zoete koek aan en deed de medische wereld versteld staat door na dat half jaar dóór te leven, maand in maand uit. Zeker, zijn lichamelijke conditie was slecht. Maar hij leefde en haalde uit het leven wat er voor hem in zat. Hij bleef wie hij was, vol belangstelling voor allen die hem dierbaar waren, en enthousiast voor alles wat hem interesseerde. Hij genoot intens van beeldende kunst, en een andere passie was het beluisteren van klassieke muziek. Een passie die ik met hem deelde. Hij liet me "In paradisum" uit het requiem van Fauré horen. Dit koorwerk zou ook ten gehore gebracht worden tijdens zijn uitvaartdienst, zei hij. En anderhalf jaar later toen zijn lichaam tenslotte op was, luisterde ik tijdens zijn afscheidsdienst opnieuw naar "In paradisum". Het was een mooie ceremonie. Met veel familie en vrienden. Wat zou André genoten hebben van zoveel mensen om zich heen. Zijn oudste zoon sprak een dankwoord. Al die warmte en belangstelling, het deed zo goed. Toen kwam een andere zoon naar voren. Deze zoon had zijn vader in het verleden veel zorgen gebaard. Samen met vrienden was hij gaan experimenteren met drugs. Dat ging mis. Hij belandde in de neerwaartse spiraal van verslaving, zwerven, afkicken, opnieuw verslaving enzovoort. Toch lukte het hem op zeker moment van de drugs af te blijven en daarna ging het goed met hem. Nu stond hij achter de katheder en vertelde: "Vroeger, toen ik klein was, gingen we in de vakanties vaak kamperen met het hele gezin. Meestal in de buurt van water. Ook dat jaar was onze tent opgezet bij een mooi meer. Ik kon nog niet zwemmen, en daarom was het mij verboden om te dicht bij het water te komen. Toch doen, natuurlijk. En ik viel in het water. Ik zou verdronken zijn als mijn vader niet in de buurt was geweest. Hij greep me vast en trok me, letterlijk aan m'n haren, het water uit... En dat," vervolgde hij, "heeft hij later in mijn donkere jaren nog zo vaak gedaan. Steeds als ik, figuurlijk, aan het verdrinken was trok Pa me weer omhoog. Elke keer weer." Hij keek naar zijn vaders doodskist. "Bedankt, Pa," zei hij.

Tot dat moment had ik met droge ogen de uitvaartdienst bijgewoond. Maar na deze woorden schoot ik vol. En ik dacht aan al de verslaafden en daklozen die géén vader hebben die hen uit de prut kan trekken. Ik dacht ook aan al die vaders die dat wel proberen, maar wiens kinderen de helpende hand steeds weer loslaten.

Nadat een vriend aan een overdosis overleed, en een andere verslaafde vriend spoorloos verdween, koos André's zoon voor een nieuw leven. Zonder drugs. En met een dak boven zijn hoofd. "Want om dakloos te zijn...Je kunt je niet voorstellen hoe erg dat is," zei hij later, in de koffiezaal van het crematorium, tegen mij. Ik bekeek hem met respect, het was hem potdorie toch maar gelukt een nieuw leven te beginnen. "Wat had je een mooie toespraak," zei ik. "Je vader zou trots op je zijn geweest." "Hij verdiende dat dankwoord," zei hij, en toen verdween hij, want een familielid eiste zijn aandacht op. Ik keek hem na en dacht weer aan het moment dat hij achter die katheder stond en "Bedankt, Pa," zei. En het was natuurlijk verbeelding, maar heel even meende ik André's stem te horen. "Het is goed, jongen," zei hij.

Dini Commandeur


 

Design and implementation by Focusys