Over kerstkaarten, vriendschap, en een mooie busreis
Woensdag 30 December 2009 De postbodes hadden het moeilijk zo vlak voor kerst, met die bergen sneeuw in de straten en op de stoepen. Maar ondanks dat bracht “onze” postbode elke dag stapels kerstkaarten. Uit alle delen van het land, en uit Zweden, Griekenland, Frankrijk, en natuurlijk from overseas.Want ook de correspondentievrienden in Thailand en Amerika stuurden prachtige kerstkaarten. De meesten met Bijbelteksten, want de gevangenen krijgen kerstkaarten van kerken. Dus zelfs de Islamitische penpals sturen Christelijke kaarten, maar wat maakt het uit,
Al die tientallen kerstkaarten staan in de woonkamer op de kast, hangen aan de wand, aan kerstversierselen tussen de schuifdeuren, aan oma’s speciaal voor kerstkaarten gebreide Kerstman. Ik ben blij met al die wensen. Op tweede kerstdag kwamen de kinderen. Ze waren verbaasd bij het zien van zoveel kaarten. Hoe kwamen wij toch aan zo’n groot aantal? Heel simpel: wij sturen zelf ook veel kerstkaarten, want we vinden het belangrijk om mensen die we niet vaak zien toch te laten weten dat we ze niet vergeten en dat we ze een goed jaar toewensen. De meeste familieleden, vrienden en kennissen houden deze traditie ook in ere en zo hebben we aan het eind van het jaar via die kaarten even contact met elkaar. Ik koester die kaarten, of meer de gedachte erachter. Er is iemand die een kaart heeft geschreven, aan ons geadresseerd, daarmee aan ons heeft gedacht en ons het beste wenst voor het komend jaar.
We kregen trouwens commentaar op de kaart die wij dit jaar hebben verstuurd. De laatste jaren verstuurden wij altijd zelfgemaakte kerstkaarten met fotootjes van onszelf en de katten. Dit jaar niet. Geen tijd. Van verschillende kanten kwam er dus commentaar, en vooral verbazing. Soms moeten gewoontes echter doorbroken worden, al is het niet leuk. Maar als door het maken van een zelfgemaakte kerstkaart andere bezigheden in de knel komen, dan maar eens géén zelfgemaakte kerstkaart met fotootjes.
Ik had het er over met een kennis. Haar maakte het niet uit of er wel of geen foto’s op de kaart waren geprint. Zij is blij met elke kaart die ze krijgt. Zij stuurt zelf ook graag kaartjes en is er altijd vroeg mee. Maar ze krijgt nooit veel kaarten terug, omdat er veel mensen zijn die geen kaart sturen aan mensen die ze vrijwel nooit zien. Toch zal mijn kennis zelf de gewoonte van het kaartjes sturen niet snel doorbreken. Alleen al om naar de winkel te gaan en kaartjes uit te zoeken, daar kan ze al zo van genieten. Zij stuurt dus trouw elk jaar kaarten naar mensen die haar amper meer kennen en die er geen seconde bij stil staan hoe blij zij haar kunnen maken met een kaartje. Maar de vrouw is een echte levenskunstenares. Ze maakt zich er nooit druk om waarom men haar geen kaartje terugstuurt. Ze denkt blijkbaar dat veel mensen geen echt adresboek meer in bezit hebben en dat kerstwensen tegenwoordig bijna allemaal digitaal gaan, via Hyves of Facebook. Boos? Beledigd? Zij niet. En “ontvrienden” — het woord van het jaar 2009 — komt in haar woordenboekje niet voor, denk ik. Terwijl bij velen er tegenwoordig nauwelijks meer een reden meer voor nodig is om iemand te ontvrienden. Vriendschap is broos. Een tijd slecht in je vel steken en daardoor een poos niet zo goedgehumeurd te zijn als men van je gewend is kan al zo verkeerd vallen dat een vriendschap kan verwateren of eindigen, en men kan zich eeuwig blijven afvragen waarop het eigenlijk stukliep. Miscommunicatie, assertief gedrag waar men niet aan gewend en van gediend is, oververmoeidheid, een vervelende, niet bespreekbare periode, er kan zoveel misgaan in een vriendschap of met familiebanden. En niet alleen in familie of vriendenkring. Een poosje rondsnuffelen op verschillende forums doet me soms verbazen dat er nog geen derde wereldoorlog is uitgebroken. Wat een venijn kan er in mensen zitten. Maar die immer goedgemutste kennis van mij heeft geen last van dit soort zaken. Ze heeft ten eerste geen internet en verder accepteert ze iedereen zoals hij en zij is. Ze aanvaardt dat we allemaal een druk leven hebben en ze is blij met elke kennis of familielid die wel even wat tijd voor haar neemt.Een andere kennis had een mooie vergelijking toen ik het met haar over ontvrienden had: ze vergeleek het leven met een busreis. En in jouw levensbus stappen regelmatig vrienden in die een poosje met je meereizen. Sommigen maar heel kort, die stappen na een paar haltes alweer uit. Anderen vrij lang, maar ook zij kunnen uitstappen. En misschien na een poosje ook weer instappen. Zo reis je samen dan weer verder.
Maar het belangrijkste is dat je zelf geniet van een mooie busreis, en dat dat niet alleen van je medereizigers afhangt. Ook de route van de bus bepaal je voor een deel zelf, al heb je dat niet áltijd in de hand. Soms rijdt de bus door een prachtig landschap, maar soms ook een poos door een ruig en moeilijk begaanbaar gebied.
Ik vond het een mooie vergelijking. Een busreis door het leven. Passagiers die een poosje meereizen. En alle passagiers zijn belangrijk, hoe kort of lang ze ook meereizen. Waren ze niet belangrijk tijdens je reis, dan waren ze niet ingestapt.
Ik wens u een mooie busrit in 2010. Met aardige, boeiende medepassagiers en een route door een prachtige, gezonde omgeving met veel warmte en geluk.