Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Remember: one, two, t… | Home | Drama »

Achtenvijftig

Zondag 06 Februari 2011 Vorige maand werd ik achtenvijftig jaar en als mijn moeder nog had geleefd zou ze hoofdschuddend hebben gezegd: “Achtenvijftig! Ik kan het niet geloven.” En ik zou geantwoord hebben: “Ik ook niet.” Maar hou de tijd maar eens tegen. En alle antirimpelcrèmes van de afgelopen jaren ten spijt, alle gekke koppen die ik heb getrokken in het kader van gezichtsgymnastiek: het jongste is er af, zoals een kennis het altijd eufemistisch pleegt te zeggen. De tijd laat zich echt niet tegenhouden. Vooral als ik ’s morgens boven de spiegel hang om mijn lenzen in te doen, en de wet van de zwaartekracht in werking zie, is het duidelijk te merken dat de veroudering met volle kracht doorzet. Het is niet te keren. Of je moet Patricia Paay heten. Of de rest van je tijd besteden in de sportschool. Of vaste klant zijn bij de plastisch chirurg. En verder overgeleverd zijn aan strenge diëten. Dan kun je de tijd misschien nog een beetje voor de gek houden. Uiterlijk althans. Want ook die fanatici die de tijd willen tegenhouden, zullen heus wel last hebben van kwaaltjes die bij het ouder worden horen. Geen kleine lettertjes meer kunnen lezen, het geheugen dat minder wordt, krakende knieën, pijnlijke gewrichten, enzovoort.
De tijd laat zich niet stoppen, maar zelf heb ik dus die antirimpelcrèmes, gebruik ik de roeimachine, en probeer ik minder te snoepen. Het blijft bij proberen. Geen snoep en veel bewegen mag dan goed zijn voor lijf en leden, maar het is niet altijd op te brengen. En te streng zijn voor jezelf is weer niet goed voor de geest. Dus snoepen mag best, af en toe. En een schuldgevoel daarover hoeft niet. Zondigen mag, zo nu en dan. De behoefte aan snoepen schijnt nog van vroeger te komen, toen we nog half wild waren en in dierenvellen rondliepen en ons moesten volproppen voor het geval er een tijd van schaarste zou optreden. Daar komt onze behoefte vandaan om een zak chips naar binnen te werken, of geen klein stukje chocola te kunnen eten, maar een hele reep naar binnen te schrokken en het liefst twee. We kunnen het dus niet helpen, dat we zondigen. Het is een oerdrang.
Ik las dit in de Libelle, en ik las ook dat vrouwen elk jaar een kilo aankomen. Dat kan kloppen, ik groei maar door de laatste jaren en ik hoor mijn vrouwelijke generatiegenoten allemaal over hun gewicht klagen. Er is één troost: na ons vijfenzestigste vallen we weer af. Het duurt nog zeven jaar voor ik vijfenzestig ben. Met elk jaar een kilo erbij, zal ik dan zeventig kilo zijn. Met mijn lengte is dat geen prettig vooruitzicht. Dus zal ik toch tot mijn vijfenzestigste sla en worteltjes moeten eten en pas daarna me weer te buiten kunnen gaan aan chocola, chips en slagroomsoezen. Gelukkig gaat de tijd snel. En ondertussen kan ik als mijn knieën het toelaten vrolijk verder gaan op mijn roeimachientje. En met de gezichtsgymnastiek. Wat nog meer te doen om goed oud te worden, voordat de totale aftakeling toeslaat? Het belangrijkste is, naar mijn idee: bezig zijn met dingen die je leuk vindt. Zo sprak ik laatst een paar dames die erg creatief zijn. De een vertelde enthousiast wat ze op tekenles allemaal doet, en de ander vertelde gepassioneerd dat ze de tegeltjes van het kleinste kamertje in haar huis had overgeschilderd. En ook over de rest van het huis werd ik uitvoerig geïnformeerd. Ik hoorde het goedkeurend aan. Beter je huis verbouwen dan je lijf. Een huis moet tenslotte ook worden onderhouden, al krijgt het geen overhangende oogleden, geen onderkin, cellulitis of slap halsje en rimpels, al hoeft het geen buikwandcorrectie, en dus niet onder narcose, kortom er zijn geen gevaarlijke toestanden. Maar het huis stijgt wel in waarde na groot onderhoud of een verbouwing. Voor ons helpt geknutsel aan lijf en leden op den duur toch niet, en zit er echt maar één ding op: niet meer proberen de tijd te stoppen, maar op een normale manier te leven met regelmatig sla en worteltjes, beweging, maar ook af en toe een slagroomsoes en “nietsdoen” dagen. Ik heb al eens eerder over ouder worden geschreven en toen professor Frits de Lange, hoogleraar ethiek, geciteerd: “Goed oud worden is: je gevoel voor humor niet verliezen, en je niet teveel zorgen maken.”
Het is dus zaak op een waardige manier ouder te worden. En om te léven, dàt vooral. Want zoals Martin Luther King ooit zei:
“De grootste tragedie is niet om jong te sterven maar de leeftijd van vijfenzeventig jaar te bereiken zonder ooit echt geleefd te hebben.”
 

Design and implementation by Focusys