De mens en de zin van het leven
Woensdag 06 Juni 2012 Het was een mooie dag. Een dag voor een lange wandeling. En dat kwam goed uit want wandelen is niet alleen goed voor lijf en leden, tijdens het wandelen kan men ook goed nadenken. Over de zin van het leven, bijvoorbeeld. Daar was ik al tijden over aan het nadenken, maar ik kon er niet achter komen wat nu precies de zin van het bestaan is. Ik vroeg het aan vrienden en kennissen, maar ik schoot daar weinig mee op. De een vond de zin van haar bestaan in haar geloof. Een ander vond het in de natuur. en weer een ander wilde iets betekenen voor de maatschappij.. Men gaf me haar of zijn persoonlijk visie van de zin van hun bestaan. Maar het antwoord op de vraag naar de zin van Het Leven bleef uit.Ik wandelde dus door de stad. Alles groeide en bloeide, de stad was groen. Ik kreeg zin om te zingen: "Wie herrlich leuchtet mir die Natur", zong ik zachtjes, "Wie lacht die Sonne, wie glänst die Flur." Ik kwam langs een veldje met boterbloemen: "Es dringen Blüten, Aus jedem Zweig, Und tausend Stimmen. Aus dem Gesträuch." In het kanaal deinde een moedereend met haar kuikens op de golfslagen van een prachtige tweemaster: "Und Freud und Wonne, Aus jeder Brust." De vogels zongen en de zon scheen: "O Erd', o Sonne! O Glück, o Lust."
Het was werkelijk een prachtige dag, en het moet op zo'n dag zijn geweest toen Von Goethe de tekst van dit lied schreef.
Ik wandelde door, en dacht aan een artikel dat ik op Wikipedia had gelezen over het ontstaan van de aarde. "De aarde is zo'n 4,57 miljard jaar geleden ontstaan. En het leven op aarde ontstond maximaal 1 miljard jaar daarna." Op een gegeven moment was daar de Homo Sapiens, de 'denkende mens'. En toen begon het gelazer omdat er teveel denkende mensen kwamen die er een handje van hadden en hebben om slordig met de aarde om te springen. De denkende mens draaide er ook zijn hand niet voor om zijn medemensen geweld aan te doen, wat ook weer verregaande gevolgen had voor de wereld. Oorlogen, daar kan de denkende mens blijkbaar niet zonder. Elkaar dwars zitten, grote delen van de aarde vernietigen. Maar wat is dan toch de zin van het ontstaan van de Homo Sapiens geweest? Op de site 'Grenswetenschap' had iemand die zich Lanoe noemt op de reactiepagina het volgende gepost: "Toen ik eens aan mijn zoontje vroeg wat hij dan dacht dat hij hier deed was zijn antwoord:"Om alles kapot en dan weer nieuw te maken." Het jongetje was toen een jaar of vijf.
De goeroe Osho zei het volgende over de vraag naar de zin van het leven: .
'Het leven is een liefdesverhouding, het is poëzie, muziek.
Stel niet van die walgelijke vragen als: Wat is de zin van het leven?
Op het moment dat je dat vraagt, verlies je het contact met het leven.
Het leven kan niet begrepen worden met filosofische vragen
Filosofie moet je opzij zetten.'
(Bron: Webtijdschrijft Amigo)
Het leven is poëzie, zegt Osho. Het leven is muziek, het leven is een liefdesverhouding. Maar de vraag of het leven zin heeft mag je niet eens stellen van Osho, omdat alleen al de vraag geen zin heeft.
William Shakespeare zag de mensheid ook niet als een nuttige aanvulling op het leven. Dat blijkt wel uit het volgende gedicht:
Schaduw
Het leven is een zwervend schaduwbeeld,
Een arme speler, die op het toneel
zijn uurtje praalt en raast, en dan verdwijnt.
Het is een sprookje, door een gek verteld,
vol dolheid en rumoer, dat niets beduidt.
William Shakespeare (Macbeth)
(Bron: Spirituelevrienden blogspot)
En Driek van Wissen schreef ooit het volgende gedicht over het ontstaan van de wereld.
Scheppingsverhaal:
Toen Satan eertijds na zijn muiterij
Ter helle varen moest in arren moede
Wist hij nog vorm te geven aan zijn woede
En legde stiekem onderweg een ei.
En God die zich door tijd en ruimte spoedde
Vond even later in de woestenij
Dit schaalmodel van vreemde makelij
En nam het als een kloek onder zijn hoede.
Hij kon de uitkomst blijkbaar niet bevroeden:
Een door een door verrotte maatschappij
Waarin het kwaad te sterk is voor het goede,
Want anders was de Heere volgens mij
Er toen beslist niet als de kippen bij
De wereld in zes dagen uit te broeden.
Driek van Wissen
(Bron: Lachen mag van God, de verrassendste verzen uit de (a)religieuze poëzie)
Hoe je het ook wendt of keert, of men een geloof aanhangt of niet, sinds zijn ontstaan heeft de mens er op aarde een zootje van gemaakt. En door de groei van de wereldbevolking ziet het er voor de aarde bepaald niet gunstig uit. Wikipedia vermeldt dus dat de aarde 4,57 miljard geleden is ontstaan en over zo'n vier miljard jaren zal de wereld volgens de wetenschap het loodje leggen. Dan zal waarschijnlijk de zon opzwellen tot een rode reus waarbij de temperatuur op de Aarde oploopt tot 2000K (1727 ºC): de Aarde zal dan in essentie een bol vloeibare lava zijn geworden waarop leven onmogelijk is. Er is een kans dat de Zon de Aarde bovendien verzwelgt. Al ruim voor deze tijd is de Aarde overigens naar alle waarschijnlijkheid onleefbaar geworden. Na al die miljarden jaren is al het leven weg en de mensheid verdwenen. En wat heeft alles dan voor zin gehad?
Ik wandelde door de groene stad, genoot van de natuur, de vogels. De zon scheen, diezelfde heerlijke zon die de wereld ooit zal verzwelgen. Onze planeet met haar velden vol boterbloemen. En met eendjes, dobberend in het kanaal. Eenden vragen niet naar de zin van hun bestaan,. Ze kruipen uit het ei, gaan zwemmen, en leven hun leven. Die eendjes deden me trouwens tijdens mijn wandeling denken aan het spreekwoord: 'voer geen oorlog, voer de eendjes.'
Misschien zouden we een nieuwe kans moeten krijgen, weer terug naar de tijd vóór de denkende mens. En zodra de denkende mens weer zou ontstaan en zich vermenigvuldigde, dan met z'n allen proberen beter op de wereld te passen. Maar de ontwikkeling gaat door, en misschien verschijnt er ooit ook wel een nieuwe soort Homo Sapiens. De Werkelijk Wetende Mens. De mens die niet meer vernietigt. De Wijze Mens, die het leven leeft 'mit Freud und Wonne'. Die, net zoals dat vijfjarig jongetje zei, alles weer nieuw maakt. En die het antwoord weet op de vraag naar de zin van het leven.