Forumdag
Dinsdag 18 September 2012 Iemand had gezegd: "Daar zijn die drukke vrouwen weer," En met die drukke vrouwen werden wij bedoeld, wij vrouwen van het Libelleforum. We kennen elkaar allemaal door één discussie onderwerp: "Schrijven met gevangenen."En eens per jaar is er een ontmoeting, in een eetcafé in het midden des lands. Een eetcafé waar mensen met een verstandelijke beperking werken. Ze kennen ons inmiddels, zo bleek, want "daar zijn die drukke vrouwen weer". De vrouwen die over onderwerpen praten die niet alleen voor de mensen van dit café vreemd zijn. Want wie schrijft nu vrijwillig met gevangenen in Amerika en Thailand? Wij dus, maar ook anderen die niet aan een forum zijn verbonden. Omdat het echter niet mogelijk is om met jan en alleman over dit onderwerp te praten komt deze 'hobby' vaak niet naar buiten. Om toch onze ervaringen te delen, is een jaar of tien geleden op de Libelle website het "Schrijven met gevangenen" topic ontstaan. Zo hebben we elkaar leren kennen, en zo zijn de forumdagen begonnen. Een keer per jaar zien we elkaar en dat is feest.
Er zijn wisselingen in de groep, maar de ‘die hards’ zijn elk jaar weer present, en schrikken er niet voor terug een eindje te moeten reizen. Vanuit alle windstreken komen we naar het midden van het land.
Zet een groep vrouwen bij elkaar en de gespreksonderwerpen zijn divers, zeer divers. Natuurlijk spraken we over het wel en wee van de "penpals behind bars." Er werd ook over reizen en bezoeken verteld, want sommige van ons gaan weleens op bezoek bij hun schrijfvriend. En tijdens het praten werden enveloppen opgeleukt met de mooiste stempels, van bloemen tot treffende teksten. Zet ons forumvrouwen maar bij elkaar. Never a dull moment. We hadden het zo druk als kleine baasjes. We schreven onze naam en groeten op kaarten voor penpals 'in zwaar weer.' We deelden schrijfervaringen. We gingen op de foto. De fotografen werd vriendelijk verzocht om indien nodig te photoshoppen, geen onderkinnen en buiken a.u.b. Ja, er moet veel geregeld worden op zo'n dag. We spraken trouwens ook over zaken die niets met schrijven te maken hadden. Ons gewicht bijvoorbeeld, en over ouder worden. Over de zwaartekracht. Dat alles gaat hangen als we ouder worden. Dat je, om een acute depressie te voorkomen dus vooral niet je gezicht boven een spiegel moet buigen. We spraken ook over onze huisdieren, en over kinderen en kleinkinderen. Als het om gespreksonderwerpen gaat, zijn we van vele markten thuis.
Er waren kaarten te koop ten bate van een paar goede doelen. Kaarten die we naar onze correspondentievrienden konden sturen. Een van de forumleden schonk een stapel kaarten voor onze bemiddelingsorganisatie 'Envelopes of Hope'.
En er was niemand die zei dat het raar is wat wij doen. We hoefden niet uit te leggen waarom we met gevangenen schrijven en we hoefden niet te vertellen waarom de gevangenen vastzitten. En we hoefden zéker niet te vertellen hoe zwaar de straffen in Amerika en Thailand zijn, dat wisten we allemaal al. Zoals iemand met een penpal in Thailand tegen me zei: "Hij is al honderdmaal gestraft voor zijn daden." En zo is het ook. Het is niet alleen de gevangenschap. Het is ook de kou in de winter, de hitte in de zomer, het slechte eten. Er is vaak onvoldoende medische zorg. Aan psychiatrische zorg wordt ook niet altijd veel aandacht besteed. Gevangenen moeten constant op hun hoede zijn voor gevaarlijke en agressieve 'collega-' gevangenen, en ook voor op macht beluste bewakers. Er is geen privacy, geen contact met familie en vrienden, en vaak geen hoop meer op een toekomst.
En komt iemand toch vrij, dan is daar de harde maatschappij waarin hij een plekje moet zien te veroveren. En zoeken naar werk en huisvesting. Of het contact met familie en vrienden hersteld kan worden is maar de vraag. ‘Eens een misdadiger, altijd een misdadiger’ is een algemene opvatting. En dat is misschien wel het ergste. Het gevangenisleven wordt door onze penvrienden vaak als "hell"omschreven, maar buiten de muren wacht hun echt niet een hemel. Veroordeelde de rechter ze ooit tot jarenlange opsluiting, de publieke opinie is nóg wreder. Die biedt vaak geen kansen meer, het publiek gaat vaak uit van het slechte in de mens.
In het televisieprogramma "Collegetour" dat de NTR onlangs uitzond, zei advocaat Wim Anker: "Mijn cliënten hebben verschrikkelijke dingen gedaan, maar het zijn geen verschrikkelijke mensen."
Wij van het forum, wij weten dat allang. Onze correspondentievrienden hebben ook verschrikkelijke dingen gedaan, maar met een echt slecht mens heb ík nog nooit geschreven. Wij forumvrouwen schrijven voornamelijk met gevangenen om de buitenwereld binnen de muren te brengen en om morele steun te geven. Maar we schrijven ook omdat het leuk is om boeiende brieven te ontvangen. En te discussiëren over van alles en nog wat. Per brief met de gevangenen, en één keer per jaar met elkaar. De forumdag, dat is de dot slagroom op het "forumtoetje". Zo'n leuke dag met 'drukke vrouwen', die stempelen en kwebbelen. En lachen, veel lachen. De mooie foto's zijn daar het bewijs van, en ze zijn niet eens gephotoshopt.
