Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Ik herinner me | Home | Kunst »

Prikbord

Zondag 13 Januari 2013 Een poosje geleden ben ik heel kort een 'Facebooker' geweest. Dat gebeurde onder wat je zou kunnen noemen een beetje sociale druk uit mijn omgeving. Iedereen was immers lid van Facebook! En het was zo leuk en gezellig en nuttig. Ik hield lang mijn twijfels. O, ik geloof graag dat Facebook leuk en gezellig en nuttig is. Ik had echter ook door dat het behoorlijk tijdrovend kan zijn en ik zit al vaak genoeg achter de computer. Maar op een middag maakte ik toch maar een Facebookaccount aan. Een paar uur later had ik er al genoeg van. Ten eerste omdat ik iets niet of juist wel had aangeklikt wat ik nooit niet of juist wel had moeten aanklikken. Ineens zag ik allemaal bekende namen verschijnen: mijn email adresboek. Dat was normaal, geloof ik. Maar ook verschenen er onbekende namen: vrienden van mijn email contacten. Hoe aardig die mensen ongetwijfeld ook waren: ik zat niet op ze te wachten, en zij waarschijnlijk niet op mij. Facebook had ook een 'prikbord' waar contacten berichtjes konden plaatsen, en terwijl ik nog verdwaasd zat te bedenken hoe ik die vreemde namen weer weg kon krijgen, verscheen er een berichtje op mijn prikbord. Een welkom van een emailcontact met wie ik geen tijden contact had gehad. Ze vond het leuk, schreef ze, dat ik nu ook op Facebook kwam en vroeg hartelijk hoe het met me ging. Dat berichtje deed me besluiten me weer af te melden van Facebook. Want contacten zijn leuk, maar als iemand weet dat ik altijd te bereiken ben via email of een forum, en nooit eerder de behoefte heeft gevoeld om te weten hoe het met me gaat, is er dan wel oprechte belangstelling als men het pas vraagt via het prikbord op Facebook? En dit was nummer één, misschien zouden er nog meer reacties komen van mensen met wie ik niet of nauwelijks contact had. Had ik wel zin om tijd te steken in oppervlakkige contacten? Het antwoord was "nee".
Dus na een paar uur Facebook had ik het wel gezien, en ja, ik weet dat ik veel moet missen aan nieuwtjes en foto's, maar écht missen doe ik ze niet.
Afgelopen week kwam er via een heel ander prikbord op internet een bedankje binnen. Er is een speciale site met een prikbord waarmee je een leuke boodschap of een bedankje aan iemand kunt sturen . Het ziet er zonder meer leuk uit. Maar een gewoon bedank-emailtje of telefoontje is misschien nog wel zo leuk en in elk geval persoonlijker.
Op startpagina's zijn ook altijd prikborden, maar daar staan meestal advertenties of oproepen op. Dat kan erg nuttig zijn. Zo zag ik bijvoorbeeld advertenties over weerbaarheidtrainingen, speciaal bestemd voor kinderen die worden gepest. In deze tijd, waar veel aandacht is voor het probleem van pesten, is het internet absoluut een goed medium om deze kinderen en hun ouders te bereiken.
Prikborden op internet kunnen een nuttige functie hebben, daarover bestaat geen twijfel.
Ik heb zelf ook een prikbord. Een ouderwets prikbord met foto's, kaarten met mooie teksten, wijsheden, krantenknipsels, gebruiksaanwijzingen, en alles is al tijden geleden met punaises op het bord vastgeprikt.
Ik zou het prikbord eigenlijk eens moeten veranderen. Maar toch doe ik dat niet. Zelfs het Frysk Folkliet blijft om de een of andere reden op het bord geprikt, terwijl ik het nog nooit heb gezongen of meegezongen. De minicursus bloemschikken kan echter wel weg. Was dat knipseltje trouwens helemaal vergeten want het zat onder een getypt briefje met tips hoe je stevig in het leven kunt staan. Erg nuttig en interessant. Die tips wil ik houden. De foto's van mijn vroegere gastkindjes Demi en Denzel mogen ook niet weg. En het werk van een ander gastjongetje, Jelke, moet ook blijven. Hij maakte een "Liedje voor Piet". Tekende op een blauwkleurig A-vijfje notenbalken vol met muzieknoten. We hebben nooit op de piano uitgeprobeerd wat er precies stond maar het ziet er vrolijk uit. En omdat het speciaal gecomponeerd werd voor echtgenoot Piet laat ik deze compositie mooi hangen. Net als een ander werkje van Jelke. Gemaakt in de tijd dat hij op school leerde kalligraferen en ik zijn mooi gekalligrafeerde tekst "Noten kraak je, mensen niet" met zijn toestemming inpikte. Dat had hij heel mooi gedaan. Waarom zijn juf juist deze tekst had gebruikt kan ook weer met pesten te maken hebben, want dat probleem speelt al sinds er mensen bestaan.
Links boven op het prikbord hangen spreuken die zo'n dertien, veertien jaar geleden in een spreukenrubriek van de krant stonden: "Wie zich verliest in zijn passie, verliest minder dan wie zijn passie verliest." "Lachen kost geen stroom maar geeft toch veel energie." "Het kan veranderen in een uur, wat zeven jaren was zo zuur." Wie deze spreuken heeft bedacht weet ik niet, maar van Albert Einstein komt de volgende wijsheid: "Logica brengt je van A naar B. Fantasie brengt je overal."
Onderaan op het prikbord hangt een krantenfoto met de kop: "Schapen in het blauw". Drie slapende schapen, twee rusten met hun kop op de kop van de middelste. Ze hebben een blauwe kleurstof op hun vacht zodat men weet bij welke kudde ze horen. Deze bijzondere foto hangt al jaren op mijn prikbord, en de blauwe slapende schapen raken me nog steeds.
Dan zijn er de mooie kaarten: een kattenkaart van een vriendin uit Griekenland, een bloemenkaart met ongekleurde en ook felgekleurde bloemen."Blijf geloven in je dromen, al worden de kleuren soms vaag," staat op de kaart geprint. Het was een van de felicitatiekaarten die ik kreeg nadat ik een prijs had gewonnen met een verhalenwedstrijd. Daarboven hangt een kaart met bonbons: "Vergeet nooit - al is het nog zo erg - chocolade helpt," staat tussen de bonbons gedrukt. Die kaart kreeg ik ooit van een schoonzusje. En Tsjechische vrienden stuurden in 1989, na de val van de Muur, een bloemenkaart met de volgende tekst: "De tijd is een grote meester, hij brengt veel in orde."
En dan is er nog een zelfgemaakte kaart met een door de journalist Alex Verburg vrij vertaald en bewerkt gedicht van Emily Dickinson:

Hoop is ’t gevederd ding
hoog in de ziel gezeten
dat zingt een woordloos lied
’t wil van geen zwijgen weten
en in de storm gehoord
zijn er zoeter klanken niet

Facebookliefhebbers en gebruikers van andere digitale prikborden zullen mijn prikbord misschien vreemd en oubollig vinden, maar mijn prikbord is me dierbaar. De foto's van de "kleintjes". De creaties van Jelke, aanwijzingen hoe de CV ketel moet worden bijgevuld, de kaarten, de spreuken… De wijze lessen, die ik ooit zelf op het prikbord heb geprikt, ik kom ze steeds weer tegen.
En dus laat ik het prikbord zoals het is, zodat ik niets vergeet.
 

Design and implementation by Focusys