Baby bitch
Donderdag 24 Juli 2014 Samen met een kennis zat ik in de trein naar Amsterdam. Samen reizen is gezellig, vooral door goede gesprekken. Maar ook het luisteren naar gesprekken van andere treinreizigers is leuk. Het is trouwens opvallend hoeveel mensen hun ziel en zaligheid blootleggen aan wildvreemde medereizigers. Ook deze keer begon dat al toen we de stad uitreden. Een meneer kreeg een vriendelijke medepassagiere tegenover zich, en of ze wilde of niet: zij kreeg het verhaal van zijn liefdesleven te horen. Of beter: dat van zijn gebrék aan liefdesleven. Want al zijn dates eindigden in een mislukking. Ach, had ik maar even tegenover die meneer gezeten, even maar. Ik had inspiratie kunnen opdoen voor een roman, over al zijn mislukte pogingen, over al die keren dat het met de liefde niet wilde lukken. Ik had misschien ook kunnen hinten waar het probleem wellicht aan lag: meneer was nogal spraakzaam. En luisteren ho maar. Er was geen speld tussen te krijgen, en zijn verhalen hadden maar één hoofdpersoon: hijzelf. Na een uur onafgebroken praten bereikte hij zijn bestemming en verliet hij, ondanks zijn treurig liefdesleven, opgewekt de trein. Misschien op weg naar een nieuwe date? Een nieuwe kans?Dat was op de heenweg. Op de terugweg zaten we tegenover een zachtaardig ogende jongeman met mooie krullen. Hij voerde een gesprek met een jonge, vrouwelijke kennis die aan de andere kant van het gangpad zat. Zij was aan de mollige kant, had lang steil haar, gitzwart geverfd. Haar kleding was ook zwart, ze leek me een gothic dame. Nu weet ik dat gothics over het algemeen zachtaardige, vriendelijke en behulpzame mensen zijn. Dat gold echter niet voor deze jonge vrouw. Het gesprek dat de twee voerden ging over hun werk, ze deden beiden iets in de media. Als ik het goed begreep was hij bezig met het zoeken naar een andere werkkring omdat hij moeite had met de ellebogencultuur op de werkvloer. Zij zei dat zij daar juist van hield. De jongeman reageerde niet op haar opmerking maar dat hoefde ook niet want zij ging door: ze vertelde dat ze absoluut niet aardig wilde zijn en benadrukte dat een paar keer zó luid, dat de hele coupé kwam te weten dat zij bepaald geen schatje was. Toen wij moesten overstappen stond ik naast haar zitplaats te wachten tot de trein stilhield. En natuurlijk kon ik me niet inhouden en zei dat ze toch maar eens moest proberen om wat aardiger te zijn. Dan zouden anderen waarschijnlijk ook aardig voor haar zijn. De man die achter me stond, zei ook zoiets, en zij spatte bijna uit elkaar. Ze zei dat ze helemaal niet wilde dan anderen aardig voor haar waren, en ze geloofde helemaal niet dat vriendelijk zijn meestal vriendelijkheid oplevert. Zij had geen goede ervaringen met mensen, totaal niet en "hou je stil," zei ze tegen me. Ik schoot in de lach. "Wow," zei ik verrast tegen de medepassagier achter me. "Een echte bitch! Dit is voor het eerst dat ik een échte bitch ontmoet!" Hij moest ook lachen, de trein stopte en ik hield de glazen tussendeur voor hem open. "Gaat het?" vroeg ik, terwijl hij zich met zijn bagage door de deur wurmde. En hij: "Ja hoor, het gaat heel goed met me. En met u?" "Ook héél goed," zei ik, terwijl we uit de trein stapten. "En wat is het toch heerlijk om aardig te zijn," Lachend gingen we elk een kant uit. Het is zo leuk, reizen met de trein.
We namen haar niet serieus, de medepassagier en ik, maar later ging ik over de jonge gothic vrouw nadenken. Wat kon toch de oorzaak zijn van haar puberale gedrag? Zou het te gemakkelijk zijn om te denken dat ze een stoornis had? Ik wilde absoluut geen stempeltje opplakken, maar toch… Het kon echter ook aan haar opvoeding liggen, of juist aan het gebrek aan opvoeding. Of misschien was ze in haar kinderjaren gepest en getreiterd en had ze geen steun van volwassenen gekregen, waardoor ze het vertrouwen in de mensheid was verloren. Verder speelden de genen natuurlijk een rol, en het karakter. Maar ik weiger te geloven dat iemand als bitch wordt geboren. Net zoals er volgens mij geen gothic baby's zijn die met zwarte kleertjes en zwart omrande oogjes in de wieg liggen, zijn er ook geen baby's met een zwart zieltje. Baby's zijn blanco, lief en leuk. Punt. Bang voor afwijzing zou echter wél een reden kunnen zijn voor het afstotend gedrag van de gothic dame. Bij voorbaat weten dat door ongepast gedrag afwijzing zal volgen doet misschien minder pijn. Het zou misschien ook kunnen zijn dat ze een toneelstukje opvoerde. Ze schreef columns, had ze tegen de jongeman in de trein gezegd. De reacties van bijvoorbeeld treinreizigers op haar gedrag konden natuurlijk een interessante inspiratiebron voor een column zijn. Maar ik denk toch niet dat dat de reden was voor haar gedrag. Als ze wél toneel speelde dan was dat om zich staande te kunnen houden. Omdat ze in plaats van een brutaal bekkende bitch eigenlijk een klein bang kwetsbaar meisje is. En het is voor haar te hopen dat ze dat inziet want het moet erg vermoeiend zijn om constant negatieve toneelstukjes op te voeren. Ze zou trouwens ook moeten beseffen dat haar gedrag vooral voor haar zelf destructief is en dat het wijs zou zijn om hulp te zoeken. Maar de regie ligt bij haar. Ze is volwassen en ze kan ervoor kiezen om een bitch, óf, zoals de meeste mensen aardig en soms zo kwetsbaar als een baby te zijn. Als ze voor het laatste kiest zal ze in de trein geen geschokt publiek meer hebben. Maar het zou me niet verbazen dat haar behoefte aan publiek minder zal worden naarmate zij leuker wordt.