« Lisa's wraak | Home | Over uiterlijk en gez… »

Hello London, here we are!

Bancorama 1994 nummer 2 Vrijdag 15 April 1994

Onze jongste zoon is net terug van zijn schoolreis uit Londen. Moe, schor en vol indrukken staat ie in de kamer, en vertelt over de reis. Eerst reden ze naar Duinkerken, en toen per boot met windkracht zeven het Kanaal over. Eenmaal in Londen klopte er iets niet met de boeking van het hotel en werd de hele groep in een ander hotel ondergebracht.

Veel slapen deden ze daar niet, dat doe je niet op schoolreis: loltrappen is leuker. Voor de rest deden ze alles wat een toerist zoal in Londen doet. Ze gingen naar een musical en madame Tussaud. Ze bezochten St.Pauls Cathedral, de Tower, Windsor enzovoort. "'k Had er nog wel een poosje willen blijven," zegt hij, met nu al heimwee in zijn ogen. En ik knik begrijpend, want ik ken Londen. Zelf ben ik er twee keer geweest met een van mijn vriendinnen. De eerste keer gingen we met het vliegtuig. Het liep toen tegen Kerstmis. Londen was erg sfeervol. Het enige wat aan de Kerstsfeer ontbrak was de sneeuw. Inplaats daarvan mistte het op een avond zo erg, dat talloze toeristen zich niet meer konden oriënteren en dus verdwaalden. Ook wij raakten het spoor bijster, maar dat kwam ergens anders door. We kregen namelijk een tip van andere Hollandse toeristen. Als je de bus bij ons hotel nam, dan kwam je langs veel toeristische plaatsen en gebouwen. Nu namen wij nooit de bus, wij gingen altijd per metro. Dat betekent veel lopen, je legt heel wat meters af van het ene naar het ander perron. En als het nou een boeiende omgeving was... De schrijver Levi Weemoedt zei eens dat hij nooit met de metro gaat, omdat het ondergronds is, en hij daar later nog lang genoeg zal vertoeven. Hij heeft wel gelijk, maar toch namen wij wel de metro. Zodoende liepen wij veel ondergronds en leek het ons leuk om 'ns met een dubbeldekker te reizen.

Inderdaad reden we langs bekende plaatsen en gebouwen en we dachten dat de bus op een bepaald punt weer zou keren om ons veilig naar ons hotel terug te brengen. Niet dus. De bus verliet de verlichte straten, reed de donkere nacht in. We zagen zwervers, drinkend of slapend in ortieken. We werden wat onrustig, de bus moest nu toch eens linksomkeer maken...

Voor ons zat een man onbewogen een blikje bier leeg te drinken. Hij was donker van huid en donker van stem, dat hadden we gehoord toen hij een paar Franse toeristen in vloeiend Frans de goede halte wees. Nu vroegen wij ons hardop af of het wel goed kwam met de terugkeer van deze bus, en hij hoorde het. Wat wij niet wisten, kon hij ons vertellen: deze bus zou niet omkeren maar was op weg naar zijn eindbestemming, ergens in een buitenwijk van Londen. En wij moesten naar Paddington Station. Onze redder drukte zonder dralen op de stopknop en ging alvast naar beneden. Wij bleven verward eerst nog boven, maar toen de bus stopte riep hij ons (in het duits) naar buiten.

Daar stonden we met z'n drieen. In een doodstil gedeelte van Londen. Het vroor licht, de straat was glad en flarden mist slierten over de verlaten weg. Aan de overkant was nog een bushalte. Hij legde ons uit dat we die bus moesten hebben, en aan de conducteur moesten vragen waar we er uit moesten. Toen ik zijn boodschap herhaalde was ie zo blij dat ik het snapte dat hij mij uit puur enthousiasme een kus op de wang gaf. We hebben hem wat geld gegeven om een biertje te kopen, per slot was hij voor ons uit de bus gestapt, de laatste nog wel.

Daar kwam onze dubbeldekker al aan, en om de bus te stoppen wierp onze beschermengel zich bijna voor de wielen. Deze bus had als eindstation Paddington: ons avontuur liep dus eind goed al goed af.

Ons verblijf in Londen was veel te kort, die eerste keer. Het jaar daarna zijn we dus nog eens gegaan, toen met de boot. Ook nu waren er regelmatig zeer behulpzame heren om ons heen, dat begon al tijdens de overtocht. Dus dames, gaat u naar Londen en staat u daar op een plattegrond te turen, dan bent u al gauw verzekerd van hulp van gedienstige "middelbare leeftijd" heren. Wees echter niet altijd zeker van hun goede bedoelingen. Ze zijn niet allemaal zoals de man van de bus. Af en toe was het hard werken om van zo'n "heer" af te komen. En dan zijn die metrogangen handig. Even de pas erin en je bent hem zo kwijt.

Onze zoon had andere zorgen toen hij in Londen was. Het eten was namelijk niet zo'n succes. Maar voor de rest was het een fantastische reis, en heeft Londen er een fan bij. Hij had graag nog even willen blijven. Dat wordt dus sparen voor ons, want Londen is ook the place for me. Nu is het nog toekomstmuziek, maar de tijd gaat snel. En de voorpret hebben we al. Die zal pas eindigen op het moment dat we weer in Londen zijn.

Dini Commandeur.