Was er maar een juf Ank in het restaurant
Zaterdag 17 Februari 2018 In onze stad is een gezellig eetcafé waar je lekker kunt eten voor een redelijke prijs. Als we daar hebben gegeten komen we meestal verzadigd en voldaan weer thuis. Hoewel het de laatste keren wat minder aangenaam was.Dat lag niet aan de maaltijd, de drankjes, of het personeel. Alles was bijna perfect, maar er waren ook kleine kinderen in de zaak. En een restaurant en kleine kinderen is meestal geen goede combinatie. Het duurt ze te lang, en dus gaan ze vaak rennen en gillen. Eerlijk is eerlijk, er zijn ook keurige kinderen en er zijn ook ouders die ingrijpen als hun kroost zich misdraagt. Zij verdienen alle lof. Want lang en rustig aan tafel zitten is doorgaans niet iets waar kinderen goed in zijn, die willen bewegen. Ik heb dan ook medelijden met het bedieningspersoneel dat altijd moet opletten om niet over de kinderlijfjes te struikelen. Vooral als het personeel met warme gerechten of drankjes rondloopt moeten die kinderen een crime voor ze zijn. Voor de gasten trouwens ook. En nee, we hebben echt geen hekel aan kinderen. Maar wel aan ongeremd gedrag. De laatste keer dat we in het eetcafé aten was het dus weer zover. Een familie met grootouders, ouders, ooms en tantes, en een stel luidruchtige kinderen. Zolang ze aan tafel zaten ging het redelijk, de kinderen waren wel lawaaiig, maar bleven op hun stoelen. Maar aan het eind van de maaltijd gingen ze door de zaak rennen. De jongens brullend als jonge leeuwen, de meisjes luid gillend. Het echtpaar dat naast ons zat ergerde zich net als wij aan de herrie, maar vooral aan de ouders die niet ingrepen. Want dat is misschien wel de grootste ergernis. Dat ouders het totaal geen probleem lijken te vinden dat hun kinderen zich niet gedragen. En wordt er uiteindelijk tóch ingegrepen, dan gebeurt dat meestal niet door de ouders maar door de grootouders. Dat is althans míjn ervaring, maar er zullen ook echt ouders zijn die wél hun kinderen corrigeren.
Ach, ging het hier maar net zo als in bijvoorbeeld Amerika. Daar weten de kinderen van kleins af aan dat het niet hoort om in een restaurant te rennen en te gillen. Ach, was er maar een juf Ank van 'De Luizenmoeder' in de zaak. Of zouden de restauranthouders de raad van Jo Frost, de Supernanny, moeten opvolgen en een plakkaat op de deur plakken met de mededeling dat hun restaurant géén speeltuin is? En dat, mocht er een ongeluk gebeuren, de verantwoording bij de ouders ligt? Ik ben echter bang dat zo'n heldere boodschap weinig indruk zal maken. Misschien zou het nog een idee zijn om de kinderen bij goed gedrag te belonen met een gratis kinderijsje en hun ouders met koffie of thee. Maar ook belonen helpt niet altijd. Daarom ga ik voor juf Ank. Wat zou het fijn zijn als er in elk restaurant iemand als juf Ank aanwezig zou zijn. Zodat elke gast ontspannen kan dineren. Want een juf Ank weet wel raad met kinderen en hun ouders. Zij zou ze, indien nodig, kalm en met gezag op hun gedrag aanspreken. Ze zou ze vertellen dat ze zich in een restaurant netjes moeten gedragen en geen andere gasten tot last mogen zijn. "En ons goed gedragen vinden we níet raar! En dat vinden we óók niet bijzonder! Want dat is gewoon zoals het hoort!"