Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Bellen blazen | Home | Dear William »

Andere tijden

Interface 2004 nummer 1 Zondag 15 Februari 2004 Een paar weken voor de deadline van deze Interface, ontmoette ik een van mijn lezeressen. En tijdens ons gesprek over het schrijven van columns, zei ik dat de column voor dit nummer al lang in mijn hoofd zat. Kant en klaar, het moest alleen nog even geschreven worden. Helaas kwamen er later een paar kinken in de kabel, waardoor dat schrijven werd uitgesteld. En toen ik eenmaal zover was, wilde het schrijven om de een of andere reden niet zo lukken. Dus mocht u dit een rommelig stukje vinden, dan heeft u gelijk. Want de leuke, luchtige tekst die ik in mijn hoofd had is verdwenen uit mijn warrig geheugen. Het moest een stukje over de tijd worden, en hoe snel die wel niet gaat. En ook zou ik in de tekst wat vergelijkingen tussen vroeger en nu verwerken. Want laatst hadden wij met een paar leeftijdgenoten een gesprek over vroeger, over ruim dertig jaar geleden. Over werk en carrière. Over stress toen en nu. Dat het vroeger toch wel wat minder stresserig was dan nu. En de werkdruk was misschien niet zo hoog als in deze tijd. Maar wij hadden toen wel te maken met andere zaken die voor spanning konden zorgen. Met bulderchefs bijvoorbeeld, van die heren die er geen kwaad in zagen hun medewerkers met razen en tieren de stuipen op het lijf te jagen. En iemand de grond intrappen waar de hele afdeling getuige van was, dat moest in hun ogen ook gewoon kunnen. Zulke chefs voerden een waar schrikbewind uit. En je had ze in veel kantoren en bedrijven, dat weet ik nog van de verhalen van toenmalige vriendinnen. En nooit, nee nooit heb ik begrepen waarom zulke mensen leidinggevend waren. Want een eerste vereiste van iemand die leiding geeft, is toch dat hij of zij menslievend is. En zijn of haar medewerkers op een positieve manier weet te stimuleren en te motiveren. Gelukkig hoor je in deze tijd nauwelijks meer iets over zo’n ouderwetse bulderchef, hoewel het equivalent ervan helaas nog bestaat. Sommige mensen hebben nu eenmaal een grote behoefte aan macht, de stumpers.

Maar goed, we hadden het er dus over hoe snel de tijd gaat. Tja, ik ben met een sneltreinvaart net eenenvijftig geworden, en dat kan ik zelf maar nauwelijks geloven. Ook toen ik vijftig werd, wilde me dat niet aan. De buren ook niet, ondanks het feit dat ze al jaren met een Sara op de loer lagen en precies mijn leeftijd bijhielden. Dacht ik. Niet dat ik iets tegen het getal vijftig had, en ook vond en vind ik het niet erg om ouder te worden. Maar ik had geen zin in zo’n oubollige trien in de tuin. Toen de buurtjes dus voor de zekerheid vroegen hoe oud ik werd, zei ik, met een leugentje voor-mijn-eigen-bestwil, dat ik negenenveertig werd. Ik was stomverbaasd dat ze daar intrapten. Dus geen Sara op mijn vijftigste verjaardag. Maar op de laatste dag voor mijn éénenvijftigste namen de buurtjes wraak. Nog één dag vijftig, en alsnog een Sara in de tuin. En dat ondanks het feit dat ik mijn trendgevoelige buren verscheidene keren had verteld dat Sara’s uit de mode zijn. Maar ik moest er aan geloven, inclusief een spandoek voor het raam. Kletsnat van de regen zat Sara in de tuin, haar boezem doorweekt en op haar knieën gezakt, maar een van de buurvrouwen beweerde dat dat zo hoorde: als je ouder wordt gaat alles aan je zakken. Zo is het leven, dat weet ik. Het is allemaal geen probleem zolang je maar gezond en opgewekt bent. Zodat je luchtige stukjes kunt schrijven voor Interface, want de lezers en lezeressen werken hard, een beetje ontspanning, een beetje humor is goed voor ze… Maar dan moet je eigenlijk niet over de tijd schrijven.

Want we leven in barre tijden. De berichten in de krant waren de laatste tijd niet positief, bezuinigingen in de zorg, inkrimping en ontslagen, enzovoort. En als dieptepunt de moord op een docent. Gepleegd door een leerling, omdat die jongen geen andere oplossing voor zijn problemen zag dan zijn leraar neer te schieten.

We leven dus in barre tijden, maar alles is veranderlijk en het wordt vast wel weer eens beter. Er zijn mensen die roepen dat het vroeger zoveel beter was, maar terug naar vroeger is geen optie voor een mooiere toekomst. Want dan krijgen we bijvoorbeeld op de werkvloer misschien weer te maken met bulderchefs, en die zijn in deze tijd net zo achterhaald als een doorweekte Sara in de voortuin. Maar als we er met z’n allen tegenaan gaan, gewoon al door een beetje respect en waardering voor elkaar te hebben, dan komen we een heel eind. Dan wordt alles misschien weer beter in dit kleine landje, en het leven in elk geval een stuk leuker en luchtiger.

Dini Commandeur


 

Design and implementation by Focusys