Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Prettige feestdagen | Home | Wie is volmaakt »

Gewoon iets leuks

Interface 2006 nummer 1 Woensdag 15 Februari 2006 In Januari 2003 schreef ik onder de titel “Elke dag een feestdag”, een column over mijn migraineaanvallen. Inmiddels zijn we drie jaar verder en nog steeds is elke hoofdpijnloze dag een feestdag. Ik ben dus nog niet van die migraine af. Vandaag is het weer zo’n hoofdpijndag. Ik lig in bed in een donkere kamer. De pijnstillers werken niet en ik kan niet slapen. En ik denk, want wat moet ik anders?

Lezen of TV kijken lukt nu niet, slapen ook niet, dus lig ik na te denken. “Denken is praten met je ziel, “ heeft Plato ooit gezegd. Maar hij dacht meer na over de diepere zaken des levens. En ik denk aan de ramen die ik zou zemen en dat de kattenbak moet worden verschoond. Hoezo, diepzinnige gesprekken met de ziel? Trouwens, ik wil helemaal niet praten, zelfs niet met mijn ziel. Ik wil me beter voelen, opstaan, huishouden regelen en daarna aan de slag gaan met leuke dingen. Maar nee… ik lig in bed te balen over alweer een verloren dag.

Maar dan schiet me te binnen wat mijn zus altijd zei. Mijn zus was ziek. En als ik bij haar op bezoek kwam, dan praatten we eerst even over hoe ze zich voelde. Daarna moest ik altijd iets leuks vertellen. Omdat er meer in het leven was dan ziekte. Er waren ook leuke zaken en die wilde zij horen, want afleiding was goed. Met die les van mijn zus in mijn geheugen lig ik nu in bed, en ik wil aan iets leuks denken. Ik probeer me te herinneren wanneer ik voor het laatst heb gelachen, echt gelachen, geschaterd heb van het lachen. Ik weet het weer. Dat was op de trainingsdag van de Vereniging Vrijwillige Hulpverlening aan (ex-)gedetineerden. Toen ik in een rollenspel de rol speelde van een vrijwilligster die voor het eerst bij een gedetineerde op bezoek kwam. De rol van gedetineerde werd gespeeld door een echte acteur, en hij was een “machogedetineerde”. Zo’n stoere jongen. Zo eentje die geen blad voor de mond nam, niet altijd beleefd was, maar een heel klein hartje bleek te hebben. We voerden een boeiend gesprek, ondermeer over muziek en schrijven. Hij liet me een ontroerend gedicht lezen, geschreven in een kinderlijk handschrift en met doorhalingen, maar zo mooi. Hij sprak even over zijn dochtertje dat hij niet mocht zien. In dit gesprek was ernst en droefheid, maar de humor voerde de boventoon. Die trainingsdag was, ook door de andere onderwerpen, een van de meest interessante dagen die ik ooit heb meegemaakt. Toen we aan het eind van de training in één woord moesten beschrijven hoe we de dag hadden ervaren, zei ik:”verrijkend”.

En nu ik bij een echte gedetineerde op bezoek ga, met hem praat, over muziek, over de problemen die hij heeft, over het feit dat hij zijn kinderen niet ziet, de gedichten die hij schrijft… Het is vertrouwd en herkenbaar, ook de humor, ook het lachen. Ook deze bezoeken ervaar ik als een verrijking van mijn leven.

Ik lig in bed en denk aan iets moois. Aan zo’n vier maanden geleden, toen mijn zus en ik gingen wandelen. Zij in de rolstoel, ik erachter. En zij, als lid van een leesclubje, vertelde over het boek dat de leesclub net had gelezen en besproken. Zo liepen we in de zon, langs het water, ondertussen boze ganzen ontwijkend. En ik kreeg een beschrijving van het boek, compleet met haar eigen pittige en treffende commentaar. Wandelen met mijn zus, praten over boeken en andere zaken. “Leuk” is niet een passend woord voor zo’n middag. “Mooi” en “waardevol” zijn betere beschrijvingen.

En dan zijn er nog de filosofiemiddagen… die zijn ook zo mooi. Met lezingen over verschillende onderwerpen. Bijvoorbeeld over levenskunst. Die lezingen worden georganiseerd door het Humanistisch Verbond. En wat mij ooit al eerder was opgevallen: humanisten hebben humor! Bij de meest ernstige onderwerpen wordt er ook gelachen. Misschien om het leven en onszelf niet al te serieus te nemen. Het onderwerp was dus levenskunst, en de boodschap was eigenlijk een boodschap die we allemaal wel weten. Dat we iets van het leven moeten maken. Dat we ons geluk ondermeer moeten halen uit dingen die we graag doen, en waar we ons goed bij voelen. Dat het prima is om ons ten dienste te stellen van anderen, maar het moet niet te veel worden. Wijzelf zijn ook belangrijk. Eigenlijk was de boodschap dat we, voor we in onze kist worden gelegd, moeten kunnen beseffen dat we een goed en rijk leven hebben gehad. Dat we dan niet denken:”Het was niks.” Dat we mogen genieten, maar wel op de goede manier. Niet op de egoïstische manier zoals dat nu zo vaak gebeurt: dat genieten en van alles willen bezitten een recht is. Maar dat heeft naar mijn mening meer met egocentrisme dan met levenskunst te maken. Echte levenskunst is een kunst die je moet leren, denk ik. Hoewel sommigen het van nature in zich hebben, de geluksvogels.

Levenskunst is ook genieten van kleine dingen, van een kindje dat lacht, van een vogeltje dat zingt. Van hoofdpijnloze dagen, een boeiend gesprek, en van een wandeling met mijn zus. “Vertel eens iets leuks,“ vroeg ze vaak. Ze zal het nooit meer vragen. Maar ze heeft iets kostbaars nagelaten. De les hoe waardevol het is om te kunnen genieten, van gewone kleine dingen. Ja, dat heet volgens mij levenskunst.

Ik lig in bed met hoofdpijn en het lukt me om aan leuke en mooie dingen te denken. Dat is toch eigenlijk ook een vorm van levenskunst. Zo lig ik daar en kom tot het besef dat Plato toch wel gelijk had: denken is praten met de ziel. Zelfs al denk je niet aan diepzinnige zaken maar aan gewoon iets leuks.

Dini Commandeur


 

Design and implementation by Focusys