« Wie is volmaakt | Home | Reïncarnatie »

De laatste week van Juni

Wèg was de feestroes, voorbij de spanning, spelers en supporters likten hun wonden en iedereen ging weer over tot de orde van de dag. In Duitsland werd trouwens, behalve gevoetbald, in diezelfde week ook beer Bruno doodgeschoten. Was dat beest de grens naar Duitsland nu maar niet overgestoken… Ik vraag me nog steeds af waarom hij dood moest. In Canada en Amerika bijvoorbeeld worden verdwaalde beren niet gedood, maar gebruikt men een verdovingsgeweer, waarna het dier naar een beervriendelijker oord wordt getransporteerd. Maar misschien zijn er in Europa geen beervriendelijke plekken. Of misschien ging er bij die jagers wel een soort oerdrift aan het werk, het jachtinstinct dat de jager vertelt dat hij zijn prooi móet doden. En dat gebeurde dus, in die laatste week van Juni. In de week dat ik nieuwe schoenen wilde gaan kopen. In de week dat ik bijna werd geplet in de persmachine van het volksonderzoek voor borstkanker… O ja, het kabinet viel, dat gebeurde ook nog, die week. En het was de week van Friesland Vaart. Wat was het een mooi gezicht, al die vaartuigen in de grachten. Hoewel ik echt niet warm loop voor de pleziervaart en vooral niet voor dikdoenerige jachtjes. Maar tussen al de schepen lagen toch ook enkele juweeltjes, een genot voor het oog, de trots van de schipper.

Ik wilde dus nieuwe schoenen kopen, had leuke gezien in een etalage van een winkel waar ik al jaren kom, maar niet zo vaak. Want ik verlaat die winkel in de meeste gevallen verbaasd en geïrriteerd. Geïrriteerd omdat het personeel een klant kan behandelen als een lastig insect. Verbaasd omdat dat nu al jarenlang zo gaat. Hoe is het mogelijk dat verschillende personeelsleden jarenlang dezelfde negatieve houding kunnen handhaven? Wat moet dat betekenen voor de sfeer onderling? Of kom ik nu toevallig altijd op een dag dat het vrouwelijk personeel collectief aan PMS of aan overgangsklachten lijdt? Maar waarom is dat dan alleen zo bij díe winkel? En hoe zou hun baas dat vinden? Als die baas verstandig is, zou hij de dames tijdens de dagen dat de hormonen hen plagen, een doos Belgische bonbons moeten geven. Dat helpt gegarandeerd. Want zelfs al lusten ze geen bonbons, het gebaar alleen al zou zo goed doen… Maar misschien is de baas zelf wel verantwoordelijk voor de slechte sfeer die in die zaak hangt . Misschien is schoenen verkopen niet zijn grote liefde, misschien werden dromen niet vervuld, misschien had hij wel grotere plannen met zijn leven. Maar dan nog: hoeveel mensen kunnen zeggen dat hun dromen worden vervuld, dat hun werk hun passie is? En toch worden we in de meeste winkels gewoon als klanten behandeld, meestal niet superbeleefd, maar dat zijn we hier ook niet gewend en we weten niet beter.

En dus word ik vooral in die schoenenwinkel altijd bevangen door een hevige heimwee naar Amerika, en naar de vriendelijkheid van het winkelpersoneel daar. Het “how are you doing today?” als je de winkel binnenkomt en het “have a nice day”als je de zaak weer verlaat. In die winkels geen chagrijnige verkoopsters met hormonale klachten. De dames daar zijn er om de klanten van dienst te zijn, en de hormonen komen later wel weer aan de beurt. Hoe goed zou het zijn als bij alles wat uit Amerika is overgewaaid en nog steeds onze kant op komt, dàt eens aan de orde zou komen. Nee, niets over hormonen, dat is trouwens toch een beetje een gevaarlijk onderwerp. Maar beleefdheid en een vriendelijke benadering naar de klanten toe mag wel meer aandacht krijgen. Het kost niks en het geeft zoveel. En zoals ook hier geldt: men oogst wat men zaait. Vriendelijkheid roept vriendelijkheid op. Een onverschillige en onbeleefde bejegening van de klant zorgt voor teleurgestelde klanten die niet gauw terug zullen komen.

Waarom ik dan toch steeds weer naar die ene schoenenwinkel terug ga? Omdat ze leuke schoenen hebben, en ik altijd hoop dat het deze keer wél goed zal gaan. Dat er inmiddels personeelsleden zullen zijn die niet in die negatieve sfeer mee willen gaan, en die wat fleur in de zaak brengen. Verandering moet komen van de mensen zelf. Het zal niet altíjd een kwestie van eigen keuze zijn, maar kiezen voor een andere sfeer of een gezelliger gedrag hoeft niet moeilijk te zijn. En het maakt het leven zoveel leuker.

Men oogst wat men zaait…en dus had het kabinet niet hoeven te vallen, in die laatste week van Juni. Het was erg, dat gedraai en gedoe. Landsbelang, zei een van die politici. Landsbelang? Het woord eigenbelang komt dichter in de buurt.. Het was een zooitje. En het is maar afwachten hoe het nu verder zal gaan..

Ja, het was me het weekje wel, de laatste week van Juni. Ik liep te dubben over het onderwerp voor een column, maar werd afgeleid door huilende Oranjespelers, beer Bruno, en de lieve zuster van het volksonderzoek voor borstkanker, die ter bemoediging haar hand om mijn schouders legde.

Ik werd afgeleid door het gevallen kabinet en de schoenen die ik had willen kopen. Maar dat niet deed omdat ik even geen zin had in de kans op sikkeneurige verkoopsters.

En dan waren er de schepen in de grachten, de muziek en gezelligheid tijdens de Friesland Vaart dagen. De kennissen, en de collega’s en hun vrouwen die we daar tegenkwamen. Het is altijd zo leuk om elkaar weer even te zien. Even praten, even gek doen. Een van de collega’s zei tegen me zei dat zo’n avond misschien een beetje inspiratie kon leveren voor een column. En ja, hij kreeg gelijk.

Dini Commandeur