Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Leuk toch? | Home | Even bijpraten »

Rennen en roeien

Interface 2007 nummer 2 Zondag 15 April 2007 Omdat de leeftijd zich langzaamaan deed gelden, en ik daardoor ’s ochtends niet meer zo soepel het bed uitsprong als voorheen, vond ik dat ik maar eens wat meer moest bewegen. Ik besloot te gaan roeien. Want de jongen van de sportzaak zei dat een roeimachine een uitstekende keuze was omdat roeien bijna al je spieren aanpakt. En dus ben ik nu vrijwel elke morgen op een van onze zolderkamertjes aan het roeien. Ik kom geen meter voor- of achteruit, maar het is wel lekker, dat bewegen. Ik begin meer begrip te krijgen voor de hardlopers die ik regelmatig in een strak tempo en met de blik op oneindig door de wijk zie rennen.. “Waar denk je eigenlijk aan als je aan het lopen bent?” vroeg ik laatst aan een loper. Daar kon hij geen duidelijk antwoord op geven. Het eerste stuk is alleen maar leuk, zei hij. Dan begint de pijn, vooral in de benen. En daarna komt de flow, zei mijn kennis de hardloper. Wikipedia (De vrije encyclopedie op internet) meldt dat flow refereert aan een mentale toestand waarin een persoon volledig opgaat in zijn of haar bezigheden. Flow wordt gekenmerkt door op de betreffende acties gerichte energie en activiteit, volledige betrokkenheid daarbij, alsmede het feit dat men de activiteiten succesvol uitvoert. Belangrijkste theoreticus achter dit concept is de Amerikaanse psycholoog Mihaly Csikszentmihalyi. Flow is lekker, flow zorgt voor een geluksgevoel en doordat men zo heerlijk bezig is verliest men alle gevoel van tijd en vergeet men zichzelf. Flow is zalig. Wat zou het mooi zijn als men op de werkvloer zó kon werken dan men elke dag het flowgevoel had. Wat zou dàt goed en productief zijn voor de zaak. Ja, ook ik ken flow, ik heb het weleens als ik schrijf, of als ik aan het zingen ben. Omdat mijn kennis de hardloper vertelde dat hij dat gevoel elke keer bij het lopen heeft, hoopte ik dat ik het bij het roeien zou ervaren. Maar tot nu toe is dat niet het geval, en verveel ik me tijdens het roeien. Ik roei als een bezetene en kijk intussen het zolderkamertje rond. De kamer was vroeger van een van onze zoons, en er zijn nog veel zaken die daaraan herinneren. Er hangen bijvoorbeeld ansichtkaarten aan de wand die vrienden stuurden vanuit zonnige vakantieoorden. Kaarten met topless jonge dames die me een beetje meewarig aan lijken te kijken met zo’n blik van “doe jij je best maar.” Nee, ik ben niet jaloers op die dames, ze zijn best mooi, maar ze zien er uit alsof er aan ze is gesleuteld. Want hoe jong ze ook zijn, hoe strak ze nog in het vel zitten, dat de zwaartekracht totaal geen vat heeft op bepaalde volumineuze lichaamsdelen van de dames, zegt genoeg: Siliconen, en niet zo zuinig ook. Ze zijn nu al niet authentiek meer, en ooit gaat bij hen ook de leeftijd tellen, en zullen ze misschien nog lang met een uitgezakt lijf rondlopen. Want we worden oud, tegenwoordig, zegt de wetenschap. Laatst gingen wij naar een lezing over oud worden in deze tijd. De spreker was professor Frits de Lange, hoogleraar ethiek. “Maar,” vroeg de heer de Lange zich af. ”Kloppen deze wetenschappelijke onderzoeken wel? Want als je de overlijdensadvertenties leest, dan lijkt het juist alsof tegenwoordig veel mensen jong sterven.” Dus hoe waar zijn die wetenschappelijke onderzoeken?  Als ze zouden kloppen, en  we zouden allen een hoge leeftijd halen, dan kan er een enorm probleem ontstaan. Want al kunnen we langer fit en vitaal blijven dan vroeger, op den duur worden we toch krakkemikkig en met zoveel ouderen kost dat de gemeenschap handen vol geld. En nu er minder kinderen worden geboren, zal het misschien ook aan zorg voor ouderen gaan ontbreken. Het is een doemscenario. Vooral omdat steeds meer mensen meer hulp nodig zullen hebben. In de psychogeriatrische verpleeghuizen is het nu al opvallend dat er meer jongere mensen worden opgenomen, en helaas ook meer Korsakov patiënten. Door het drankgebruik van de huidige tijd zullen er in de toekomst waarschijnlijk alleen maar meer Korsakov patiënten bij komen. Niet iets om vrolijk van te worden..

Maar intussen is de grote grijze golf in aantocht en hoe kunnen we nu goed oud worden? Tijdens de lezing van Frits de Lange zat de zaal vol met grijze hoofden, en de meesten ervoeren naar mijn idee oud zijn niet als straf. Ouderdom brengt ook wijsheid met zich mee, sprak de professor. Een oudere mevrouw antwoordde onmiddellijk dat dat zo mag zijn, maar dat wijsheid eigenlijk alleen maar de optelsom is van de stommiteiten uit je jeugd. “Gun de jeugd dus haar stommiteiten,” zei ze. “Opdat wijsheid haar ten deel zal vallen.” Er zit iets in, je rent door je leven met vallen en opstaan. Je maakt de stomste fouten, en het is maar te hopen dat je daar iets van leert. Je kunt door de diepste dalen gaan. Maar ik ken een gedicht met als titel : “It’s in the valleys I grow” en zo is het maar net. Goed oud worden is volgens de professor ook: je gevoel voor humor niet verliezen, en je niet teveel zorgen maken. Ziektes buiten beschouwing latend wil ik daar nog aan toe voegen, dat het volgens mij heel goed is om hobby’s te hebben, en dingen te doen die je leuk vindt. Bezig zijn. Proberen af en toe flow te ervaren. Je geest en lijf een beetje lenig proberen te houden. Rennen en roeien hoeft echt niet, maar beweging is goed om ‘s morgens soepel het bed uit te springen en blij aan de dag te beginnen. Oud worden hoeft geen straf te zijn, maar kan een mooi geschenk zijn. En wij zijn de enigen die dit cadeau aan onszelf kunnen aanbieden.

Dini Commandeur


 

Design and implementation by Focusys