« In de maatschappij | Home | Tommy en de sering »

HERE WE GO

Interface 2008 nummer 2 Dinsdag 15 April 2008

We hebben het er al vaker over gehad, internet is leuk, boeiend, en kan nieuwe vriendschappen opleveren. Ook nu meldt zich weer iemand die me wil toevoegen aan haar MSN contacten en hoewel ik toestem, mail ik haar meteen dat ik niet vaak met haar zal chatten.

Want hoe gezellig het ook is, het neemt me tegenwoordig te veel tijd. Als ik zo naar mijn rijtje MSN contacten kijk dan zijn er maar een paar mensen met wie ik af en toe een “MSN-praatje” maak, en dat zijn mijn zoons, en alleen als er iets dringends te melden of te vragen is. Nee, MSN is eigenlijk niet aan mij besteed, maar toch vertellen verscheidene van mijn MSN vriendinnen en kennissen me wel het een en ander over henzelf, ook zonder dat we elkaar “spreken” of mailen. Want ze zetten regelmatig achter hun naam berichtjes over wat ze denken, voelen, waar ze zijn geweest, of waar ze naar toe gaan, wie van de familie jarig is, of is geweest, enzovoort. Zo neem ik, tegen wil en dank, deel aan hun leven. Soms roepen hun berichtjes nieuwsgierigheid op, soms de neiging tot discussiëren of tot troosten, soms tot een andere reactie. Even voor de goede orde: bijna alle namen die hier zijn vermeld,  zijn gefingeerd. En van de vriendinnen die ik wel benaderd heb om het verhaal van hun spreuk of hartenkreet te vertellen, kreeg ik toestemming hun echte naam gebruiken.

Marieke zat een poosje in een moeilijke levensfase en meldde zich met: “Wat wil het leven toch met mij?” Ik kon het niet laten om een reactie te mailen: “Maar wat wil jij dan met het leven?” Ze reageerde daar niet op, maar korte tijd later stond er opeens “Joepie!”achter haar naam. Het schijnt nu dus beter met haar te gaan. Ook met Lina gaat het goed. Zij meldde zich al tijden met de mededeling dat ze zo graag gelukkig wil zijn, en plotseling las ik dat er “Happiness in the air” is. Het komt vast wel goed met haar. Ondertussen is Anneke met een stel vriendinnen naar de sauna geweest, en Jilda heeft een geweldig “o lálá” Stedenweekend gehad. Josje is met haar zoontjes naar het zwembad geweest en Mary uit Canada meldt dat ze weer naar college moet, het is maar dat we het even weten.

Heel in de begintijd van mijn MSN contacten was er een jongeman, ik weet niet meer wie dat was, een verre neef of zoiets die nog niet zo lang het huis uit was, en die verzuchtte: “O, was ik maar bij moeder thuisgebleven.” “Jongen, ga dan terug, “mailde ik. Maar hij zei dat zijn moeder daar geen belang bij had, en daar kon ik me ook wel weer iets bij voorstellen.

En dan zijn er nog een paar MSN contacten met gewoon niets achter hun naam, of een website van een bedrijf, of een organisatie waar ze als vrijwilligster voor werken

Sommigen van de teksten achter de namen van mijn MSN contacten geven me kippenvel. Neem nu Eva’s tekst. : “OK, HERE WE GO”. staat er ferm achter haar naam getypt . Op de dag dat ik die woorden zag verschijnen wist ik hoe Eva’s gemoedstoestand op dat moment was. Niet omdat we toen zoveel contact met elkaar hadden, juist niet. Eva had wel wat anders aan haar hoofd dan e-mailen of te chatten. Want niet lang daarvoor had haar man besloten zijn gezin te verlaten en een nieuw leven te beginnen. Zelf moet hij dat natuurlijk al lange tijd in gedachten hebben gehad, zo’n besluit komt niet van de ene dag op de andere. Maar voor Eva was het nieuws een donderslag bij heldere hemel. Zij moest ook een nieuw leven beginnen, of ze wilde of niet. Wat voor haar man een doordachte keuze was, was voor haar bepaald geen eigen wens. Het moet voor haar een verdrietige tijd geweest zijn, en nog zal het niet gemakkelijk zijn, om alleen achter te blijven met drie jonge kinderen. Ik dacht vaak aan haar en op een dag verscheen dus die tekst achter haar naam op MSN: “OK, HERE WE GO”. En toen wist ik dat ze haar veerkracht terug had, dat er, naast het verdriet, ook strijdlust was ontstaan. Later vertelde ze, dat dat kwam doordat haar ex-man iets kwetsend had gezegd. Woorden kunnen niet alleen iemands ziel in stukken rijten, maar ze kunnen iemand ook laaiend maken. Het is zo triest. Je bent ooit met elkaar in het huwelijksbootje gestapt, en als het niet meer gaat, dan is het toch zaak om netjes af te meren, zodat je allebei zonder teveel gewiebel uit de boot kunt stappen en daarna op een goede manier je eigen pad kunt volgen.

Toch waren het juist die kwetsende woorden van haar ex die Eva haar energie terug gaven. Het blijkt maar weer eens: verdriet verlamt en hoewel woede destructief kan zijn, geeft het soms ook wel iets positiefs: energie en kracht.

Mijn vriendin Nel in Zweden heeft ook een mooie tekst achter haar naam op MSN staan, ‘Tron kan förflytta berg.” Vorige week, net toen ik haar een mailtje wilde sturen om te vragen wat die tekst betekent, kwam ze online, en kon ik het haar meteen via MSN vragen. “Tron förflytta berg” betekent: “Vertrouwen kan bergen verzetten.” vertelde Nel. Later stuurde ze me nog een mailtje met de bronvermelding: de Bijbelboeken Markus en Mattheüs

Van alle teksten die mijn MSN contacten gebruiken raken die van Eva en Nel me het meest. De strijdlust van Eva, de bemoediging van Nel. Voor iedereen in een moeilijke situatie is er eigenlijk geen betere “peptalk” dan de spreuk die Nel gebruikt.

Eva “gáát ervoor”. Voor haar nieuwe leven. Het zal niet gemakkelijk zijn. Maar toch… “OK, here we go,” schreef ze. Go for it, girl . Het lukt je wel. En vergeet het nu niet: “Tron kan förglytta berg.”

Dini Commandeur