Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Twee enkeltjes en een… | Home | Mooie televisie »

Een goed hart

Bancorama 1998 nummer 3 Maandag 15 Juni 1998

Op een warme middag kom ik in de stad Els tegen. Els heet in het echt anders maar om privacy-rede­nen noem ik haar nu even Els. "Heb je tijd?," vraagt ze.

Ik heb Els in geen eeuwen gezien en gesproken, dus natuurlijk heb ik tijd. Omdat de terrasjes op de Nieuwestad vol zijn, lopen we naar de Prinsentuin, waar we een leeg bankje vinden. Hier kunnen we even rustig praten. En denk maar niet dat de gesprekken met Els over koetjes en kalfjes gaan. "Ben jij er al uit?" vraagt ze plompverlo­ren. En zonder antwoord at te wachten zegt ze dat zij het nog steeds niet weet. "Ik ook niet," zeg ik, omdat ik geen flauw idee heb wat ze bedoelt. Het blijkt om orgaan­donatie te gaan. Zij heeft het formulier dat we in het voorjaar ontvingen, nog niet teruggezonden. Een merkwaardig gespreksonder­werp op zo'n zonnige middag. Maar Els heeft mijn volle aandacht, want net als zij kom ik er ook niet uit. Het lijkt zo simpel.

Je gaat dood, althans, je wordt hersendood verklaard. Men neemt je organen uit je lichaam want daar kan jij toch niets meer mee. Anderen wel. En als het dus goed is, leven zij dankzij jou nog lang en gelukkig in de gloria. lets mooiers kun je als sterveling toch niet voor je medemens doen, dunkt me. Dus waarom dat getob en geaarzel? Waarom niet op het donorformulier JA aangekruist?

Bij mij is de twijfel ontstaan door­dat ik hoorde van iemand die per ongeluk hersendood verklaard werd. Gelukkig voor hem was hij geen donor, waardoor hij nu nog vrolijk verder leeft. Els twijfelt omdat ze best haar organen wil afstaan maar niet aan iedereen.

Haar lever, bijvoorbeeld, schenkt ze liever niet aan een alcoholist, die zich de eerste tijd wel gedeisd zal houden met zijn drankinname, maar later misschien toch weer de fout ingaat. "Helaas heb je daar als donor geen stem in. Orgaandonatie is anoniem. Ik zou de garantie willen dat mijn organen goed terechtkomen."

Over mijn advies om dan alleen huidweefsel en hoornvlies af te staan heeft ze ook al nagedacht. Met de huid heeft ze geen moeite, maar haar hoornvlies, dat luistert nauw. Want ze heeft zoveel moois met haar ogen gezien en ze is bang dat haar hoornvliezen terecht komen bij iemand die daar mis­schien rare dingen op Internet mee bekijkt, of foute nachtfilms op t.v. 't Is misschien raar en over­dreven, Els zit daar nu eenmaal mee. Maar eigenlijk maakt ze zich nog drukker om de organen van haar man Joop dan om haar eigen onderdelen. Joop heet trouwens in het echt anders, maar omwille van de priva­cy heet hij nu even Joop. Joop is een leuke man. Uiterlijk lijkt hij op een kruising tussen Danny DeVito en Phil Collins.

Hij is dus beslist geen Griekse god, maar Els vindt hem een snoepje. Hij heeft iets wat maar weinig mensen bezitten: charisma. En daarbij een hart van goud.

Hij wil dat hart uiteraard ooit afstaan. Maar hij laat de uiteindelij­ke beslissing aan Els over.

En Els heeft het erg moeilijk met het idee dat een letterlijk en figuur­lijk goed hart misschien verkeerd terecht komt. Ik kan me dat wel voorstellen. "Aan de andere kant," zeg ik, "Als iemand hier in de gracht aan het verdrinken is, vraag je, voor je hem redt ook niet hoe hij in het leven staat." "Ik weet het, ik weet het," zucht Els. "Zoals een Joods spreekwoord zegt: 'Red je een leven, dan red je de mens­heid.' Dus mijn geweten roert zich." Een geweten is iets moois maar als je het hebt, dan ben je wel ont­zettend zwaar gehandicapt," citeer ik een zin uit een liedje van Jasperina de Jong. "Joop is een goed mens," zegt Els. "Hij wil al zijn organen afstaan en voor mijn part nemen ze ook alles. Maar met zijn hart heb ik moeite. Want stel dat zijn hart gaat kloppen in iemand die op z'n werk zijn mede­werkers tiranniseert, thuis z'n vrouw treitert, de kinderen slaat en de hond schopt..."

Zo zitten we te tobben, Els en ik, op ons bankje in de Prinsentuin. Ik met mijn twijfels en de weten­schap dat waar gewerkt wordt, fou­ten worden gemaakt. Ook in zie­kenhuizen, met de kans dat een fout fataal is. 'Per ongeluk' hersen­dood verklaard worden. Het zal je maar gebeuren. Maar garanties krijg je niet, en daarom kost het mij zo'n moeite het donorformulier in te vullen en op te sturen.

Els kan dat ook niet. Want zij wil de zekerheid dat een hart van goud niet verandert in een hart van steen.

Dini Commandeur

BANCORAMA nr. 3 - 1998

Column


 

Design and implementation by Focusys