Zeurmoeders
Kinderopvang 2000 nummer 2 Vrijdag 25 Februari 2000Voor ouders die hun kind naar een dagopvang of gastouder brengen geldt een belangrijke regel: durf je kind uit handen te geven. Er zijn moeders die met dat loslaten grote moeite hebben. Zo'n moeder kan het de gastouder soms zeer lastig maken door met de meest extreme eisen aan te komen.
"Zeurmoeders", noemt de journaliste/columniste Jantien de Boer deze moeders. En zij vindt dat zeurmoeders flink op hun falie moeten krijgen. In een van haar columns schrijft Jantien over een oppas die elke oppasdag weer een nieuwe lijst met dringende voorschriften kreeg. In hysterische blokletters stond geschreven dat ze geen trappen mocht lopen met het kind. Ze mocht het ook niet teveel knuffelen, want dan verslapte de moeder-kindband. Op de lijst stond verder welke liedjes er gezongen moesten worden, dat de telefoon niet te lang mocht overgaan en tot welk bankje in het park ze mocht wandelen. Het ging even goed, maar uiteindelijk hield de oppas de eer aan zichzelf.
"Onbegrijpelijk, zo'n moeder," schrijft Jantien de Boer. En ze gaat verder: "Ja hoor, ook ik had het zwaar toen mijn kind na zijn eerste crèchedag naar de leidster rook in plaats van naar mij. Ik overwoog zelfs te vragen of zijn verzorgster voortaan geen parfum wilde dragen. Maar voor ik me belachelijk maakte, had ik het geluk dat iemand zei dat ik mijn zoon moest loslaten als ik wilde werken. Een oppas of leidster doet het tot op zekere hoogte altijd anders dan jij. Als je daar niet tegen kunt, moet je vooral thuisblijven."
Jantien heeft weinig geduld met die ik-wil-wel-werken-maar-niet-heus-moeders. Niet alleen, omdat die zich zuchtend door kantoor slepen en om de haverklap de oppas bellen om te controleren of de Teletubbies niet te hard aanstaan. Nog erger is hun geklaag dat ze voor niets werken. Ze jammeren dat hun hele loon naar de kinderopvang gaat. "Was dat maar waar!" roept een kennis van mij als ze dat leest. Zij heeft laatst op een oppasbaan gesolliciteerd, waar ze voor de tussen-en naschoolse opvang van twee kinderen moest zorgen. Tussendoor werd ze geacht te poetsen en te boenen, de was op te hangen, het avondeten voor te bereiden enzovoort. En dat alles voor het bedrag van vijf gulden per uur! Uiteraard bedankte ze feestelijk voor die eer.
Kinderopvang kost nu eenmaal geld. "Op de klaagmoeders na, hebben de meeste ouders graag geld over voor goed geregelde kinderopvang." schrijft Jantien.
En de meeste moeders zeuren niet als ze hun kind naar een kindercentrum of gastouder brengen. Ja, ook ik ken verhalen van gastmoeders die door een veeleisende moeder worden opgezadeld met buitensporige eisen en strenge regels. Maar meestal stopt zo'n moeder na een poosje met werken. Ten eerste is geen enkele gastmoeder goed genoeg voor haar kind. Ten tweede zal een zichzelf respecterende gastmoeder niet graag werken voor een zeurmoeder, hoe lief haar kind ook is.
Ik heb gelukkig geen eigen ervaring met zeurmoeders. Zeker, in het begin was het ook voor de moeder van Demi en Denzel moeilijk haar kinderen achter te laten bij iemand die ze niet kende. Maar toen al gauw bleek dat de kleintjes zich bij mij thuis voelden, gaf ze ze vol vertrouwen uit handen. Zónder strenge regels en gezeur, maar mét tevredenheid en waardering.
Dini Commandeur