« Zo moeilijk is het ni… | Home | Bedankt, Pa »

Opvoeding

Kinderopvang 2000 nummer 9 Maandag 25 September 2000

Voor sommige ouders is het opvoeden een zware klus. Dat merk ik weleens als zulke ouders mij ongelovig vragen of ik het echt leuk vind, het gastouderschap. Zeker, ook wij gastouders hebben het niet altijd even gemakkelijk. Ook wij hebben te maken met zaken als de peu­terpu­ber­teit en driftbuien.

Maar ach, meest­al duren die buien nooit zo lang. Daarbij passen de meeste gastou­ders alleen over­dag op, dus van eet- en slaappro­blemen merken we ook niet zo­veel. De zorg voor gastkinderen is niet echt te verge­lij­ken met de op­voe­ding van eigen kinde­ren. En ik kan vergelij­ken. Mijn zonen zorgden vroeger ook voor maaltijdoorlo­gen, slechte nach­ten et cetera. Later kwam de puber­teit. Met op­nieuw sla­peloze nach­ten toen ze zich, ui­ter­aard met el­lenlan­ge dis­cus­sies over het tijd­stip van thuis­komst, in het uit­gaansleven ­stortten. In­der­daad, een kind groot bren­gen kan bij tijd en wijle een zware klus zijn.

Soms wordt mij weleens om raad ge­vraagd. Ten­slotte ben ik, met twee vol­wassen kinderen en twee peuter­gast­kindjes erva­ringsdes­kun­dig, zei een vermoeide moeder laatst. Maar het enige advies dat ik bij opvoedproblemen geef is een oudercur­sus te gaan volgen. Of een boek over opvoedkunde te lezen. "En gebruik alleen díe advie­zen die je aan­spreken én die bij je pas­sen," zeg ik dan. Want ik ken een moeder die vaak tegen haar kinderen schreeuwde. Maar na een oudercursus besprak ze haar ongenoegen op zachte toon, geduldig en rede­lijk. Zij kreeg van haar kin­deren het ver­zoek om alsje­blieft weer normaal te doen. Zo ken­den ze hun moeder niet. En ook voor zichzelf was ze een vreemde geworden. Die methode paste dus niet bij haar. Maar wat wél werk­te waren haar "ik-boodschap­pen". En de complimenten die ze de kinde­ren gaf als ze bijvoorbeeld hun kamer hadden opge­ruimd, of zonder ruzie de afwas deden. Die moeder ont­dekte dat men met honing meer vlie­gen vangt dan met azijn. Zij hoefde niet eens meer te schreeuwen. De sfeer in huis verbe­ter­de, en moeder en kinde­ren waren minder gestrest.

Het com­pli­ment is een krachtig hulpmiddel bij het opvoeden. Toen Demi en Denzel nog niet zo lang mijn gast­kind­jes wa­ren, kwamen ze in de periode van overal aanzitten en alles uitprobe­ren. "Nee popjes, dat mag niet," zei ik, als ze bijvoor­beeld de knopjes van de tele­visie in en uit druk­ten. Als ze de knop­jes dan loslie­ten, riep ik uit­bundig "goed zo," en dan zei ik dat ze flinke kind­jes waren omdat ze van de tv afble­ven. Die waar­dering werkte altijd. Ook nu nog krijgen ze elke oppasdag re­gelma­tig een welge­meend compliment.

Van­daag gaan we naar de drogist. Demi ligt lek­ker te slapen in de twee­lingwagen, ter­wijl Denzel samen met mij de wagen duwt. Maar bij de drogist gaat zijn interesse uit naar allerlei lek­kere en leuke dinge­tjes, precies op zijn oog­hoogte uitgestald. Erg ver­lei­de­lijk voor een jonge­tje van drie. "Ner­gens aankomen, schat," waar­schuw ik. "Nee," be­looft hij, en doet voor de ze­kerheid zijn handjes op z'n rug. Als we even later weer bui­ten zijn, zegt hij trots: "Ik ben nergens aange­ko­men." Ik zeg dat hij heel flink is ge­weest. "Goed zo, Den­zel. Je bent een grote jongen." Hij straalt. En hij wil even knuffe­len. Ik krijg een kus. "Ik ben jouw beste vriend," zegt hij. En zo is het.

Dini Commandeur