« Bedankt, Pa | Home | Echt een meisje »

Treinreis

Kinderopvang 2000 nummer 10 Woensdag 25 Oktober 2000

Het was al tijden een grote wens van Demi en Denzel: ze wilden met mij een treinreisje maken.  "In een grote trein," voeg­den ze daaraan toe.

We praatten daar al over sinds ik ze een poos geleden de kleu­ter­special van Leonie Sázias liet zien. Alle liedjes en verhaaltjes van Leonie op die video vinden ze leuk en interes­sant. Maar het liedje over het trein­tje dat, met een olifant achter het stuur, naar dromenland rijdt is het alleral­ler­leukst. "Wij gaan ook eens met de trein," beloofde ik. "Als jullie een beet­je groter zijn. En dan gaan we niet in een klein trein­tje, maar in een echte grote­ mensen trein."  Dat sprak aan. Want regelma­tig zagen ze een grote trein rijden, en om daar in te zit­ten... "Ach ja," zei Jellie, hun moeder, "De auto is een stuk gemak­kelij­ker, dus een trein­reis komt er ge­woon niet van." Maar op een mooie dag gin­gen Demi en Denzel met hun ouders naar een pret­park, waar warem­pel een zelfde treintje rondreed als Leonie's dromenlandtrein­tje. "Zat er ook een oli­fant achter het stuur?" vroeg ik. Maar nee, ze had­den geen olifant gezien. Desondanks hadden ze erg van het ritje genoten. De treinreis die ík ze had be­loofd leek vergeten te zijn, tot­dat ik na een half jaar weer eens de kleu­tervideo tevoorschijn haalde. Jonge kinderen heb­ben een uit­stekend ge­heugen, ontdek­te ik. Want prompt brachten ze mijn belofte met hen een trein­reis te maken weer ter sprake. "In een grote trein, Dini. In een héééle grote trein," zeiden ze en ter illu­stratie breid­den ze hun armpjes uit. Belofte maakt schuld. Dus vandaag is de dag. We gaan naar het station. Ik heb mijn zoon Michiel ge­vraagd mee te gaan. Want hoe leuk een treinreis ook is, en hoeveel voor­pret we ook gehad hebben, intussen kreeg ik nacht­merries over Denzel die tussen trein en perron viel en Demi die door jach­tende reizi­gers omver gelopen werd. Assis­tentie is dan ook van harte wel­kom. Als we weggaan ontstaat er bij de voordeur nog even een ver­schil van mening. Ze vinden het namelijk absoluut niet nodig om in de tweelingwagen te gaan zit­ten. "We kunnen wel lopen," zeggen ze. Natuur­lijk kan dat, wij wonen vijf minu­ten lopen van het station, makkelijk te doen dus. Maar in het stadje dat ons reisdoel is moet ook gewandeld worden, en dat zou weleens te­veel kun­nen zijn. Na een korte discussie weet ik ze daarvan te over­tuigen en gaan we op pad. Op het station staat de trein al klaar. Er moet nog snel even een kaartje worden ge­kocht en dan kan het avontuur begin­nen. De reis maakt veel in­druk op ze. Ze genieten met volle teugen. Demi vindt het prachtig dat ze door het gangpad kan lopen ter­wijl de trein rijdt. Denzel vraagt zich constant af wie er achter het stuur zit. Pas als we op onze bestemming zijn vangen we even een glimp op van de machi­nist. "Weer geen oli­fant," zie ik Denzel den­ken. En dan weet hij het zeker. "Als ik groot ben wil ik ook de trein stu­ren," zegt hij. "Dat is leuk, schat. Mag ik dan met je mee?" vraag ik. Dat mag. "Waar gaan we dan naar toe?" vraag ik verder. Hij hoeft niet na te denken: "Naar dro­men­land," zegt hij.

Dini Commandeur