Wesley
Kinderopvang 2000 nummer 12 Maandag 25 December 2000Doeta van het gastouderbureau belde: of ik misschien een jongetje van een jaar kon opvangen. Invallen voor zijn eigen gastmoeder. Het ging maar om vier ochtenden. Ik hoefde niet lang na te denken.
Het leek me wel weer eens leuk zo’n kleintje in huis te hebben. En het kwam mooi uit, want in dezelfde week van de invalopvang zouden Demi en Denzel na een vakantie ook weer terug zijn. Zij zouden het vast wel gezellig vinden, zo’n ukkie dat over de grond kroop. Wat ook goed uitkwam, was dat twee weken voordat de drukte los zou barsten, onze nieuwe keuken gearriveerd èn geplaatst zou zijn. De ergste rommel was dan opgeruimd, en we zouden weer plaats genoeg hebben voor drie kinderen. Maar wie de laatste tijd een nieuwe keuken heeft aangeschaft, weet dat tegelijk met de aankoop daarvan de wet van Murphy in werking treedt. Ook bij ons ging mis wat er mis kon gaan. Nu zal ik het niet eens hebben over planken, deurtjes en lijsten die niet of foutief geleverd werden. Dat was vervelend. Maar dat de keuken niet op de afgesproken dag kwam was een kleine ramp. Na veel gebakkelei werd er een nieuwe datum geprikt. Natuurlijk net in de week dat ik naast Demi en Denzel ook Wesley zou opvangen. Ik moest dus drie bewegelijke kleine kinderen bezighouden in een ruimte die meer op een vol pakhuis zou lijken dan op een huiskamer. En omdat een keuken plaatsen nu eenmaal niet geruisloos kan, zouden de arme kinderoortjes ook nog blootgesteld worden aan geklop, gehamer en gezaag. Toen het eenmaal zover was konden we niet naar buiten omdat het regende. Daarom zaten Demi en Denzel vaak maar aan de tafel te tekenen. We keken ook veel naar videotekenfilmpjes, je moet toch wat. Wesley kreeg zijn beweging boven in de slaapkamer. Daar kon hij kruipen en een beetje rondscharrelen. Op de dagen dat hij alleen bij mij was, en het niet regende, ging ik veel met hem wandelen. Het was trouwens een schat van een kind. Hij had behoorlijk wat lol in zijn leven, en dat uitte hij vaak met een beminnelijke grijns en een grote ondernemendheid. In winkels moest ik goed opletten. Zijn armpjes konden namelijk zomaar twee keer zo lang worden. Dat ontdekte ik in een servieswinkel, waar hij op een veilige afstand van alles wat breekbaar was het toch bijna voor elkaar kreeg een serie kopjes van de plank te maaien. Het kereltje hield me door zijn onderzoekende aard wel bezig, ik moest hem constant in de gaten houden. Maar voor de rest was het een gemakkelijk kind. De opvang liep dan ook van een leien dakje. “En Demi en Denzel?” vroeg Jellie, de moeder van de tweeling nieuwsgierig. “Hoe reageerden zij op zo’n kleintje? Ze zíjn wel eens een beetje jaloers op baby’s en peuters.” Maar ik heb niets van jaloezie gemerkt. Goed, ik heb, om afgunst uit te sluiten, Wesley niet uitgebreid geknuffeld als Demi en Denzel in de buurt waren. Maar dat heb ik later weer ingehaald. En het was misschien een beetje sneu voor Wesley, maar om eventuele jaloezie helemaal buiten de deur te houden heb ik Demi en Denzel gewoon een paar keer verteld dat zij mijn allerallerALLERliefste oppaskindjes zijn.
Dini Commandeur