Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Op consult | Home | De pen, het zwaard, e… »

Limburg, Lambertus, en Genoveva

Dinsdag 03 November 2009 We zijn een paar dagen in Zuid-Limburg, en als we weer naar huis moeten, wil ik niet, zoals gewoonlijk. Het is nooit leuk om afscheid te moeten nemen van het prachtige landschap, de vakwerkhuisjes, de bossen, de beekjes, de dorpjes, de stadjes. Maar het is nu eenmaal de laatste dag, de koffers moeten worden gepakt, en we gaan voor de laatste keer ontbijten.

Op ons tafeltje ligt een envelopje van het Koningin Wilhelmina Kankerfonds. Dat hebben we nog niet eerder meegemaakt, maar het is een mooi initiatief. Er zijn zoveel mensen die aan kanker lijden en niet in staat zijn om te genieten van een mooie vakantie. Maar door onderzoek is er al zoveel goed resultaat geboekt, dus hoe meer geld voor onderzoek hoe beter, en daarom zijn gulle gevers hard nodig. En vakantievierders mogen best gul zijn, zal de gedachte van het Koningin Wilhelminafonds wel zijn. Vakantievierders strijken gemakkelijk neer op terrasjes, ze nemen er nog eentje extra ’s avond in de lounge van het hotel, dus kan er ook wel een bijdrage af aan het KWF.

Na het ontbijt pakken we onze spulletjes, betalen de rekening en verlaten het hotel. De dag ligt nog voor ons, en voor we naar huis gaan zijn we van plan om naar Maastricht te gaan. Maar eerst rijden we nog een stukje Mergellandroute, genieten we van de vergezichten, en gaan we natuurlijk naar Holset, naar de St. Lambertus kerk. Dit kerkje is gewijd aan de heilige Lambertus van Maastricht, en dat was me er een, die Lambertus. Het verhaal gaat dat hij in 692 in Holset een giftige bron zou hebben gezegend en meteen even een draak uit die bron zou hebben verjaagd. Dit gebeuren werd in 1892 herdacht, 1200 jaren later dus. De bron is nu een wonderbron. Tegenwoordig kun je in de kerk flesjes bronwater kopen à een euro per flesje. Maar er zit meer aan dit verhaal vast. Er kwamen heidense praktijken en duistere zaken aan te pas, lees ik op Wikipedia. Zo ging dat in die tijd. Dat Lambertus destijds naar Holset toekwam, dat kan ik begrijpen, hij woonde in Maastricht. Maar het Lambertuskerkje is tevens gewijd aan de heilige Genoveva van Parijs. En wat de link tussen Genoveva en Holset is weet ik niet. Maar gelovigen hebben nu eenmaal een bedevaartsoord nodig, dus waarom Holset ook niet? Lambertus was me er een, maar Genoveva mocht er ook zijn. Ze deed aan boetedoening, maar ook aan liefdadigheid. Ze dacht de mensheid met gebeden te redden, maar gaf de Parijzenaren eten tijdens een hongersnood. Met gebeden vul je geen lege magen, per slot. Iemand had me ooit verteld dat ze de patroonheilige van de zieken was, dus ik heb verscheidene kaarsjes bij haar beeld in het kerkje gebrand. Agnost of niet, een vlammetje voor hoop kan nooit kwaad. Dus als wij in Limburg waren werden voor iedereen die ziek was kaarsjes aangestoken. Ook nu weer, al heeft Wikipedia me intussen geleerd dat Genoveva de patroonheilige is van de wijnboeren, de vrouwen, de hoedenmakers en de herders. En ook werd zij aangeroepen tegen oogpijn, koorts, blazen, de pest, de droogte en de oorlog. Blazen? De pest? Ik heb kaarsjes gebrand voor mensen met andere ziektes. Maar andere tijden, andere ziektes. De medische wetenschap heeft inmiddels die blazen en de pest de das om gedaan, dus Genevova moet maar met de tijd mee. Genevova werd destijds heilig verklaard omdat het verhaal gaat dat ze haar moeder van blindheid genas door haar moeders ogen met gezegend water te bevochtigen. En tot op de dag van vandaag branden gelovigen kaarsjes voor haar. Op hoop van zegen, en vooral hoop op genezing.

Het is nog vroeg in de ochtend, en er brandt nog maar één kaarsje als ik in het kerkje van Holset sta. Maar er staan verscheidene novenenkaarsen, zij branden negen dagen, en er zijn blijkbaar pas mensen geweest die die kaarsen hebben neergezet, want ze zijn nog niet lang daarvoor aangestoken. De novenenkaarsen staan links van Genoveva’s beeld, de andere kaars pal er voor. Ik zet mijn eigen kaarsje naast de andere en ik blijf nog even staan, om nog even sfeer te proeven. Hoeveel mensen hebben hier al gestaan, gebeden, opnieuw moed gekregen, zich getroost gevoeld. En zijn weer gesterkt naar buiten gegaan.

Het is onvoorstelbaar dat waar nu zo’n rustige sfeer hangt, binnen en buiten de kerk, in vroeger eeuwen zo geknokt en gevochten werd. En Lambertus mag dan een gevaarlijke draak een kopje kleiner hebben gemaakt, nazaten had het beest niet. In de hele omgeving zijn nu geen gevaarlijke dieren te zien, ik zie alleen in de verte een paar koeien grazen.  

De zon schijnt, de bomen zijn aan het verkleuren, en verscheidene mensen parkeren de auto op de parkeerplaats bij de kerk en trekken de wandelschoenen aan: het kerkje is namelijk het startpunt voor mooie wandeltochten.

Maar wij moeten nu toch echt het heuvelland verlaten, de vergezichten, de bossen, en Holset met het kerkje van de heiligen. Die elk op hun eigen manier in hun tijd de strijd aangingen tegen al dan niet denkbeeldige vijanden. Wij in onze tijd hoeven niet meer te vechten. Want draken bestaan niet, en in duivels geloven we niet. In heiligen trouwens ook niet. Genoveva kan het overigens nog zo goed bedoeld hebben, zelfs zij wist dat gebeden alleen de mensheid niet kunnen redden. Daarom bracht zij mensen die honger leden voedsel, daarom deed zij aan liefdadigheid.

Zou ze in onze tijd leven, dan zou ze, naast haar gebeden en goede werken, misschien ook regelmatig iets in een envelopje van het KWF hebben gestopt. Want ze zou vast wel zo nuchter zijn geweest om te beseffen dat we echt niet zonder de medische wetenschap kunnen. Lambertus vocht tegen de draak, heidense praktijken en duistere zaken, Genoveva tegen droogte, ziekten, honger. In onze tijd zouden ze een andere strijd strijden, misschien zou Lambertus wel een milieuactivist worden, en Genoveva zou zich misschien inzetten voor het KWF. Tijden veranderen, en de mens evolueert mee. Zo is het al eeuwen gegaan, zo zal het blijven gaan. Alles verandert, ook dit mooie landschap zal ooit niet meer bestaan, en eens zal het kerkje verdwenen zijn. Maar voorlopig zal het nog er staan, op de heuvel in Holset. En steeds zullen gelovigen in de kapel komen om kaarsjes te branden voor Genoveva en steun en troost krijgen door die vlammetjes van hoop.


 

Design and implementation by Focusys