Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Een beetje teveel aan… | Home | Ik herinner me »

Hij is er weer

Dinsdag 20 November 2012 Hij is er weer, de Sint. Dit jaar arriveerde hij het eerst in Roermond, en op het Sinterklaasjournaal zag ik hoe er weer van alles mis ging. Om te beginnen was vóór het vertrek uit Spanje de stoomboot stuk. Dus moest Sinterklaas in een kleinere boot naar Nederland varen. Hij zond zijn paard maar vast in een groot pakket vooruit. Maar het paard raakte zoek. Presentatrice Dieuwertje was erg bezorgd. Zou het wel goed komen? Er was ook nog een postbode die verliefd werd op verslaggeefster Dolores toen hij tekeningen van kinderen uit het hele land naar het Pietenhuis bracht. Maar de vonk sloeg niet over. Hij accepteerde haar afwijzing zonder jaloezie of driftaanval. Hij verdween waardig uit haar leven, maar vergat het paard dat hij bij het Pietenhuis zou bezorgen, achter te laten. En zo gebeurden er nog een paar zorgwekkende zaken, bijvoorbeeld de heisa om een stel mannen dat zich verveelde. Ze bleven steeds bij reporter Jeroen in de buurt. Op hun manier waren ze behulpzaam bij het zoeken naar het paard, maar het kwam er voornamelijk op neer dat ze aldoor 'Alaaf' riepen. Buiten het Sinterklaasjournaal om maakten verscheidene Limburgers een probleem van die mannen. Want de mannen spraken met een Limburgs accent maar waren geen Limburgers, ze waren acteurs en kwamen van elders. En dat vonden de echte Roermondenaren maar niks. Gedoe dus, daar in Roermond. Maar zoals de burgemeester steeds weer zei: het zou allemaal goed komen.

En dus kon ik met een gerust hart naar het centrum van onze eigen stad gaan, om dáár de intocht van Sinterklaas af te wachten. Het was erg druk in de stad, en het wachten duurde lang. Pieten huppelden rond en deelden pepernoten en vlaggetjes uit. Er waren veel, heel veel kinderen. En ik hoorde geen gekrijs, geen geruzie, geen sussende moeders, geen vaders die even moesten optreden. Elk kind gedroeg zich voorbeeldig, en dus de ouders ook.
Onze stad had groots uitgepakt, zo bleek toen de stoet er eindelijk aan kwam. Zoals gewoonlijk kondigden herauten de komst van de Sint aan. En er waren dansers, er waren muziekkorpsen die ongewild af en toe door elkaar heen tetterden. Het showkorps, onze stedelijke trots, kwam aangedribbeld, en gaf een kort showtje cadeau. Zoals altijd met strakke gezichten maar dat hoort blijkbaar bij het image. Ze vonden het vast wel leuk, de muziek, de pasjes, het dribbelen.
En tussen de optochtwagens en de muziekgroepen waren daar de Pieten, die maar pepernoten bleven uitdelen. Voor mij stond een vader met zijn kinderen. Toen het paard met de zwaaiende Sinterklaas dan eindelijk langskwam, zwaaide de vader nog enthousiaster dan zijn kinderen naar de goedheiligman. Met stralende ogen en een brede glimlach stond hij daar te wuiven. "Dág Sinterklaas." Hij was weer even kind.
Misschien is de Sint daarom zo populair. Worden we, als we Sinterklaas zien, niet allemaal weer een beetje het kind van vroeger? Vroeger, toen we nog met hart en ziel geloofden. Tot de twijfel toesloeg. En tenslotte kregen we te horen dat we er waren ingetuind.
Godfried Bomans zei ooit: "Voor velen is het Godsbegrip niets anders dan een verlenging van het Sinterklaas-geloof." En hoewel velen geen kant uitkunnen met het Godsbegrip, zijn er mensen die het Sinterklaasfeest nooit zullen loslaten of kwijtraken. Door de herinneringen aan de tijd van de schoentjes bij de kachel, een Sinterklaasintocht met taaitaai, door de gemeente georganiseerd. Door die mooie etalages van V&D, het rotsvaste geloof in de goedheiligman, door de herinneringen aan het kind dat we toen waren.

Hij is er weer: de Sint. Al zijn de tijden veranderd, al nam de commercie de intochten over, en maakt Dieuwertje zich elk jaar weer zorgen om zoekgeraakte cadeautjes of een verdwenen paard en allerlei andere problemen, hij is er weer. Hij kan aan de slag met surprises en cadeautjes. Trouwens, in het Sinterklaasjournaal van dit jaar gaf ook de postbode een mooi cadeau. Namelijk de les dat iemand niet totaal van slag hoeft te raken als men niet krijgt wat men graag wil. En de burgemeester gaf ook een cadeau: hij leerde ons dat problemen vaak worden opgelost, dat het allemaal wel weer goed komt. Maar de Sint zelf geeft aan veel zoete kindertjes elk jaar weer het mooiste cadeau: de dierbare herinnering aan gezellige Sinterklaasavonden.
 

Design and implementation by Focusys