Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Otterleed door otterl… | Home | Mening »

...en doe verder wat je goeddunkt

Zondag 28 December 2014 Een citaat van de Amerikaanse filosoof Richard Rorty: "Vermijd wreedheid in de omgang met anderen en doe verder wat je goeddunkt." Ik moest daaraan denken toen we in Amerika waren om onze 'penpals behind bars' te bezoeken. Het was Veteran's Day. Een gedenkdag waarop eer wordt betoond aan al degenen die in de strijdkrachten hebben gediend. Het betekent ook een extra bezoekdag, en voor de gevangenen die bezoek kregen was dat een welkome afleiding uit de dagelijkse sleur. De bezoekzaal was niet helemaal vol. Van de 26 tafeltjes waren er 23 bezet, dat betekende dus dat maar 23 mannen van de 300 terdoodveroordeelden die dag bezoek kregen. Ik zag bekende gezichten onder de bezoekers, maar er waren ook verscheidene mensen die ik nog niet eerder had gezien. Vlak bij ons tafeltje zat een stel uit de Talmoed te lezen. Zij droeg witte handschoentjes en hij droeg een keppeltje. Haar vingers gleden over de bladzijden en ze waren zo geconcentreerd aan het lezen dat ze zich niet van hun omgeving bewust leken te zijn. Aan het tafeltje naast hen zat een echtpaar uit de Koran te lezen. En elders in de zaal lag op een ander tafeltje de bijbel opengeslagen. Verschillende mensen met verschillende religies in de beperkte ruimte van de bezoekzaal. En geen enkele wanklank, geen discussies, alleen respect en waardigheid. Elke keer als ik op bezoek ben verwondert me dat, hoewel het misschien niet eens zó verbazingwekkend is. Want stel dat men met elkaar in discussie zou gaan. Hoe lang zou de vrede dan stand kunnen houden? Over religie moet men immers niet in debat gaan, daar komt maar al te vaak heibel van, dat is algemeen bekend. En ruzie in de bezoekzaal van een gevangenis zou kunnen betekenen dat alle bezoeken die dag worden afgelast en de bezoekers kunnen dan vertrekken. Daar worden dan ook mensen slachtoffer van die part nog deel aan zo'n discussie hebben gehad. Dus geen discussies, geen debatten over religie. Dat geeft rust en vrede, geloof me maar.
Ze waren klaar met lezen, het joodse stel en de moslims. De joodse vrouw trok haar handschoentjes uit, stond op, knikte haar buren toe en zei: "Shalom, salam aleikum." Het trof me. Hier klonken Joodse en Arabische vredesgroeten in één adem. En dat het welgemeend was leed geen enkele twijfel.
Een paar dagen later gebeurde er weer iets wat me raakte. We stonden in de schemeravond samen met andere antidoodstraf activisten op een grasveld tegenover een gevangenis waar even daarvoor een ter doodveroordeelde was geëxecuteerd. We hadden brandende kaarsjes in onze handen. Er werd gezongen. Ik kende het lied niet, maar steeds weer hoorde ik de woorden "peace" en "salam aleikum".

Het was in de Sinterklaastijd toen we weer thuiskwamen. De Zwarte Pietendiscussie was hier nog steeds niet uitgewoed. Verder werd er gebakkeleid over de bezuinigingen en de zorg. En er was nog veel meer gaande zoals schietpartijen door criminele afrekeningen en dat soort zaken. Intussen was men was bezig om de laatste resten van de MH17 naar Nederland terug te krijgen. Elders in de wereld was de strijd tegen ebola gaande, er waren onthoofdingen en zelfmoordaanslagen. En op tv zagen we ontelbare ontheemden, door oorlogen waaraan maar geen eind aan lijkt te komen.
Kléine schermutselingen waren er ook. Op Facebook was tussen enkele van mijn Facebookvrienden een explosief verschil van inzicht. Het onderwerp van dit meningsverschil ben ik vergeten maar het ging niet eens over geloofskwesties, dat weet ik nog wel. Het verbaast me wel eens dat soms om bijna niets de pleuris kan uitbreken. Als men door kleine verschillen van inzicht al door het lint kan gaan is het eigenlijk geen wonder dat de mensheid niet in staat is om oorlogen uit te bannen. Ik moest weer denken aan de antidoodstraf activisten die over vrede hadden gezongen. Ook zij zullen niet altijd goed naar elkaar luisteren en weleens ruzie hebben. Per slot zijn ook antidoodstraf activisten maar mensen en soms zijn de lontjes kort.

Ondanks de 'beschaving' staat het er dus eigenlijk nog steeds niet goed voor met onze maatschappij en met de wereld, maar what's new? Theoretisch weten we natuurlijk allemaal wel hoe het beter zou moeten, maar de praktijk valt zo tegen. Gelukkig zijn er mensen die op hun eigen manier de wereld een beetje beter proberen te maken. Vredesactivisten, maar ook mensen als de organisator van de wake bij een gevangenis waar iemand door de staat ter dood is gebracht. Er zijn alternatieven voor de doodstraf, en geweld met geweld beantwoorden werkt meestal averechts . En langzaam, heel langzaam schijnt men zich daar bewust van te worden. Ook de vredesgroet van de vrouw in de bezoekzaal is een klein stapje in de richting naar een betere wereld. Uit iets kleins kan iets groots ontstaan, per slot. Het pad naar de wereldvrede is lang en vol hobbels, en of we het einddoel ooit zullen bereiken is zeer de vraag. Maar als we de raad van Richard Orty opvolgen, dus wreedheid in omgang met anderen vermijden en verder doen wat ons goeddunkt, dan zijn we wellicht al een heel eind op de goede weg.

Ik wens u allen een goed, gezond, en vredig 2015.
 

Design and implementation by Focusys