Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Naar het licht | Home | Er was niemand die be… »

Kippen

Maandag 12 Oktober 2015 Wij hadden het er al een poosje over gehad. Eieren van eigen kippen. Dat leek mij zo mooi en zo lekker ook. En met een bijkomend groot voordeel. Want omdat onze eigen leghennen niet in een grote groep zouden leven, was er minder kans op ziekte en hoefden de kippen ook geen 'voorzorg' medicatie als bijvoorbeeld antibiotica. Dat leek mij niet alleen gezonder voor de kippen maar zeker ook voor ons. Verder konden we de kippen een leuk leven bieden, en haalden we door die kippen een heel klein stukje landleven in de stad. En dat had toch wel iets, vonden wij. Zo kwamen Zwarte Saar en Rooie Riek bij ons. Krielkippen, gekocht bij verschillende fokkers op het platteland. Bij ons veroordeeld tot een kleine ren en dat was zielig. Dus mochten ze rond scharrelen in de afgesloten achtertuin.
Kippen, zo leerden we al gauw, zijn erg nieuwsgierig. Urenlang konden ze voor het raam naar binnen koekeloeren, en als wij naar buiten gingen liepen ze als hondjes achter ons aan. Het was duidelijk dat de kipjes het bij ons naar de zin hadden. De hele dag lekker buiten scharrelen of geduldig bij het raam wachten tot wij naar buiten kwamen. Af en toe de ren in, om wat te eten en te drinken. In de middag op stok voor de siësta. Diep slapen doen ze dan trouwens niet. Want bij elke beweging buiten zien we twee belangstellende kippenkopjes achter het kunststof raampje. Er ontgaat ze niets.
Maar het los in de tuin scharrelen is nu voorbij. Wij kregen genoeg van het slalommen tussen de uitwerpselen. Meermalen per dag ruimden we dat op, vaak met de kippen achter ons aan die tegelijkertijd weer voor nieuwe mest zorgden. Dat schoot dus niet op en een ander probleem was de tuin. Die werd steeds meer door Saar en Riek omgeploegd, waardoor er gaten in het groen kwamen. Het werd een zootje, het kon zo niet meer. Dus werd het kippenhok uitgebreid met een buitenren, inclusief een niet giftige varen om van te eten en mee te spelen. Vooral Riekje gebruikt de plant vaak als speelgoed. Zij is trouwens de slimste van de twee. Voor kenners: Riek is een New Hampshire kriel. Saartje is een Barnevelder kriel. Een mooi diertje, maar niet al te pienter. Eigenlijk zouden ze met z'n drieën moeten zijn, zo las ik ergens. Kippen zijn groepsdieren, twee is te weinig. Maar die van ons zijn erg close, en ik ben bang dat een nieuwelinge het daardoor niet gemakkelijk zou krijgen. Het zijn nu eenmaal geen kinderen. Je kunt ze niet leren dat het leven gezelliger is zonder gepik, getreiter, gesar, gedoe. Die pikorde, dat is eigenlijk het enige minpuntje aan kippen. Het is de natuur, zegt men. Het hoort bij kippen, hoe zielig dat ook is voor de pineut. Onze dames zijn echter met z'n tweeën en er is geen enkele wanklank. Saar mag dan wel denken dat zij hoger in rang is dan Riekje, of er werkelijk verschil in status is, is nog maar de vraag. Ze zijn altijd dicht bij elkaar, ze eten samen, scharrelen samen, slapen samen. Overdag voor de middagdut in het slaaphok, als ze het tenminste niet te druk hebben met door het raampje te gluren. 's Nachts zij aan zij in het leghok. Ze spelen vaak samen met de voederbal in de ren. Potje voetballen. Saar heeft meestal de bal en Riek pikt de graantjes die daar dan uit rollen. Zelfs 's nachts lijken ze weleens te voetballen met het kalk-ei, want dat ligt steeds op verschillende plekken in het leghok.
Saar en Riek wonen nu een paar maanden bij ons. Er was beloofd dat ze aan het eind van de zomer eieren zouden gaan leggen. De zomer is nu al een poosje voorbij, maar ze kwamen in de rui en dan wordt er niet gelegd. Nu de ruitijd vrijwel voorbij is, hopen we voordat de winter invalt toch nog op eieren. Maar ik heb er een hard hoofd in. "Jullie moeten huur betalen," vertel ik ze weleens, als ik druk in de weer ben met zaagsel en stro, legkorrels, water, grit, meelwormpjes, graantjes, enzovoort. "Vooruit meiden, ga eens iets doen voor de kost, ga eieren leggen." Maar ze hebben het blijkbaar veel te druk met scharrelen en andere zaken. Het enige ei dat hen boeit is het kalk-ei, en dan alleen voor een potje voetbal. "Zou het er nog wel van komen, die eieren?" vroeg ik aan een kennis met verstand van zaken. Ik zag het al gebeuren: wij ons best doen voor die beesten, maar een vers eitje, ho maar. Hij haalde zijn schouders op. Hij wist het niet. "Maar anders maak je toch soep van ze?" zei hij met een knipoog. "Kippensoep is ook lekker." En dat is waar, maar Saar en Riekje zijn niet te eten, zeker weten. Het zij zo. We gunnen ze een lang en gelukkig leven bij ons. Met of zonder betaling van de huur.
 

Design and implementation by Focusys