Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Taalmaatjes | Home | Geen recht van spreke… »

Selfies

Woensdag 14 September 2016 Geesje en ik zitten bij het kanaal. Het is een prachtige, zwoele avond. Echt zo'n avond om bij het kanaal te zitten en de ondergaande zon te fotograferen. Twee meisjes, studentachtige types doen dat ook, met zichzelf erbij. Een selfie. Wij moeten ook op de foto, vinden wij. Morgen gaat Geesje weer terug naar Griekenland, want daar woont ze. Traditiegetrouw worden we elke keer als ze in Nederland is op de foto gezet, maar deze keer was dat er nog niet van gekomen. Traditie is traditie, dus dan maar een selfie? Met mijn smartphone is dat een gedoe, want mijn smartphone is minder smart dan die van Geesje. Geesje maakt dus een selfie. Kippig kijken we naar het schermpje. We staan er niet mooi op. Nog maar een selfie dan. En voor de zekerheid nog maar eentje. Door de lichtval op het schermpje kunnen we niet zo goed het resultaat zien. Maar er zal toch vast wel één selfie tussen zitten die ermee door kan?
Niet dus. Later die avond appt Geesje de foto's. "We lijken wel dronken," schrijft ze erbij. En inderdaad. Nog nooit zulke vreemde foto's gezien. Te dicht bij het lensje, vreemde lichtvlekken op het gezicht, enge ogen en die neuzen! Het lijkt inderdaad wel of we ladderzat zijn.

Zulke selfies dus. En die meisjes bij het kanaal maakten zó geroutineerd een selfie. Alsof ze dagelijks honderd keer prachtige selfies maken. Daarna plonsden ze het kanaal in en gingen lekker zwemmen. En wij ondertussen op ons bankje als oude dametjes met de smartphone aan het klungelen om ons een beetje toonbaar op de kiek te kunnen krijgen. Dat is dus niet gelukt. We hebben nog nooit zulke vreemde foto's van onszelf gezien. Die ook zo'n lachlust opwekten dat ik door het schateren bijna van mijn bureaustoel viel. En dat was dus het heerlijke aan deze foto's: de slappe lach.
Selfies. We beginnen er maar niet meer aan. Je moet het kunnen, blijkbaar. We hebben het geprobeerd, en het leverde alleen maar lachsalvo's op.
Maar die foto van de zon die Geesje óók heeft genomen, de ondergaande zon in haar volle oranje glorie, die is gelukt, die is prachtig. Die dus wel.
 

Design and implementation by Focusys