Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Driehonderd en drieën… | Home | Het verhaal van Toby »

Onder invloed

Woensdag 04 April 2018 In de stad zie ik een jongeman lopen die ik wel vaker in het centrum zie rondscharrelen. Hij heeft een mager gezicht en een benig lijf. Een vale spijkerbroek, een versleten jack, afgetrapte schoenen. Een lege blik in de ogen die alleen even verwachtingsvol oplichten als hij zijn hand uitsteekt en iemand om geld vraagt. Maar nee, ook deze keer krijgt hij geen euro 'voor het slaaphuis' zoals hij altijd mompelt. Maar zou bijeen gebedeld geld echt wel worden gebruikt voor een overnachting onder dak? Of zal het verdwijnen in de zakken van een drugsdealer?

Een van mijn Amerikaanse correspondentievrienden, John, schreef in een van zijn brieven dat zijn vroegere drugsverslaving ooit zijn grootste vijand was. John zit al zo'n dertig jaar achter de tralies. Hij kwam daar dankzij een ruig leven, een bestaan onder invloed van drugs. In de gevangenis heerste het eigen schuld dikke bult beleid, en hij moest afkicken zonder hulp van wie of wat dan ook. Later, tot rust gekomen en weer helemaal helder, vroeg hij zich af hoe het met hem zover had kunnen komen. En niet alleen met hem maar ook met zijn medegevangenen die bijna allemaal achter de tralies zaten door een drugsgerelateerd misdrijf. Hij zag ze worstelen met hun verleden en met het gevangenisleven. Hij luisterde als ze vertelden over de dag dat ze vrij zouden zijn. Een droom die waarschijnlijk nooit zou uitkomen. In Amerika zijn gevangenisstraffen bij zware misdaden niet mals, en de kans op een nieuw leven is gauw verkeken. En al zou dat wél gebeuren, dan was het maar zeer de vraag of het gedroomde nieuwe leven echt zo mooi zou zijn. Want problemen zijn er altijd en het vlees is zwak. De kans was dus groot dat men na zijn vrijlating opnieuw onder invloed van drugs zou komen en weer in de gevangenis zou terugkeren. "Voorkomen is beter dan genezen," dacht John. Maar vertel dat maar eens aan de jeugd. Die wil meedoen en heeft doorgaans geen boodschap aan het verhaal van een ervaringsdeskundige. Toch wilde hij het proberen. Hij realiseerde zich dat in zijn eigen land vrijwel niemand naar het verhaal van een gevangene zou luisteren, maar de wereld was groter dan de VS. Dus klom John in de pen en schreef een brief. Hij vroeg mij die door te spelen naar docenten maatschappijleer op 'highschools', met de vraag de tekst voor te lezen aan de leerlingen. "Do not use drugs," was de heldere boodschap en daarna was er een opsomming van alle vervelende zaken waar een verslaving allemaal toe kan leiden. Zijn waarschuwingen waren bij het aandoenlijke af. Hij schreef bijvoorbeeld dat 'you students' er goed aan zouden doen om in de stad verslaafden te observeren. "Kijk naar de troosteloze uitstraling, de moeheid. Kijk hoe men loopt, beweegt. Kijk naar het uiterlijk: mager, onverzorgd, armoedig. Zou jij er zo uit willen zien?" Of die beschrijvingen al niet treurig genoeg waren, deed hij er nog een paar schepjes bovenop. "De kans is groot," schreef hij, "dat je, als je verslaafd bent, vaker contact zult hebben met politieagenten dan met je familie en vrienden. Je raakt vaak je naasten kwijt door je verslaving. Er moet immers geld komen, veel geld. En daarom zul jij waarschijnlijk het criminele pad op gaan."
Hij had het ook nog over eenzaamheid en het verlies aan levensvreugde. In een leven zoals hij het beschreef was weinig ruimte voor de lach en de lol.

John bedoelde het goed en het was sneu voor hem dat de docenten die ik benaderde zijn brief niet eens wilden lezen. Voorlezen in de klas was er dus helemaal niet bij. Want dat paste niet in het schoolprogramma en in het lesrooster. John was teleurgesteld. Hij had zo graag jongeren willen vertellen over een leven zoals hij dat zelf had geleid. Al had maar één jongen of meisje naar zijn wijze raad kunnen luisteren. Al had hij daardoor maar één 'student' van de drugs kunnen afhouden. "Just only one, Dini."
Had John hier in Nederland vastgezeten dan was hij waarschijnlijk inmiddels weer vrij geweest. En dan was hij zonder twijfel de boer op gegaan om zijn waarschuwingen te verkondigen. John komt echter nooit meer vrij. Maar ondanks dat vóelt hij zich wel vrij. Hij is niet meer afhankelijk van drugs. Hij is zichzelf weer. "Dat gevoel van vrijheid is zo mooi, al ben ik een gevangene," schreef hij. En wat het nóg mooier maakte was het herstelde contact met zijn familie en met goede vrienden.

Ik denk aan de brief van John en kijk naar de man in het centrum van de stad. Zijn loop is sjokkend en doelloos. En ik denk aan wat John in die brief schreef: "Kijk naar het uiterlijk van een verslaafde. Het is troosteloos, mager, onverzorgd, armoedig." Een beschrijving die past bij deze man, inclusief de eenzaamheid die hij uitstraalt. Een verslaafde? Het lijkt er wel op, maar zeker weten doe ik het niet. Maar wat ik wel zeker weet is dat verslaving in mijn ogen een ramp is, een onbeschrijflijk drama met meerdere betrokkenen. De schrijfster Connie Palmen schreef ooit: "Verslaving is een vriendschap zonder vriend." Dat is mooi verwoord, maar ik denk dat een verslaafde die woorden pas écht zal begrijpen als hij of zij, net zoals John, 'drugs free' zal zijn.
 

Design and implementation by Focusys