Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« This is America | Home | Een uurtje op de Gulp… »

Het grote verschil

Interface 2004 nummer 3 Donderdag 15 Juli 2004 Een poosje geleden stonden de kranten bol met berichten over probleemjeugd, en dat ouders opvoeden een zware last vinden.

 In die tijd kreeg ik van een vriendin de onderstaande tekst gemaild:

“Vroeger, ja vroeger... dit is voor iedereen die voor 1980 geboren is. Als je na 1980 geboren bent, heeft dit niets met jou te maken. De kinderen van tegenwoordig worden in de watten gelegd. Ben jij als kind opgegroeid in de 50er, 60er of 70er jaren, dan is het,terugkijkend, onvoorstelbaar dat je zo lang hebt kunnen overleven! Als kind zaten we in de auto zonder gordel en zonder airbags. Onze bedjes waren geschilderd in prachtige kleuren met verf vol met lood en cadmium. De medicijnflesjes uit de apotheek konden we gewoon open krijgen, net als overigens de fles met bleekmiddel. Deuren en ramen bedreigden continue onze vingertjes. Op de fiets hadden we nooit een helm op. We dronken water met de mond aan de kraan in plaats van uit een fles. We bouwden zeepkisten en kwamen er pas op de eerste rit, bergafwaarts, achter, dat we geen rem hadden. Na enige ongelukken konden we daar prima mee omgaan. 's Morgens gingen we naar buiten om te spelen. We bleven de hele dag weg en moesten pas thuis zijn als de straatlantaarns aangingen. Niemand wist waar we waren en we hadden geen mobiele telefoon mee. We sneden ons, braken onze botten en tanden en er werd niemand voor aangeklaagd. Het waren gewoon ongelukken en de enige die schuld had waren we zelf. Kan jij je nog zgn. "ongelukken" herinneren? We hadden vechtpartijen en sloegen elkaar een blauw oog. Daar moesten we mee leven. Volwassenen interesseerden zich daar niet voor. We aten koekjes, brood met dik boter, dronken Cola en werden evengoed niet te dik. We dronken met vrienden uit dezelfde fles en niemand ging daar dood van. We hadden geen: Playstation, Nintendo, X-box, Videogames, 64 TV-zenders, Videofilm, Surround-Sound, een eigen TV, computer en Internet-chatrooms. Wat wij hadden waren VRIENDEN. We gingen gewoon naar buiten en daar kwamen we elkaar tegen. We gingen naar hun huis en belden aan. Of we gingen soms gewoon naar binnen zonder aan te bellen. En dat zonder van te voren af te spreken en zonder dat onze ouders dat wisten. Niemand bracht ons en niemand haalde ons weer op... Hoe was het in godsnaam mogelijk? We bedachten zelf spelletjes met stokken en tennisballen. We aten wurmen en die leefden niet voor altijd in onze magen verder. Met de stokken prikten we elkaar bijna nooit in de ogen. Met voetballen op straat mocht je alleen meedoen als je goed genoeg was. Als je niet goed genoeg was, moest je met teleurstellingen om leren gaan. Sommige kinderen waren niet zo goed op school als anderen. Ze haalden onvoldoendes en bleven zitten. Dat leidde niet tot emotionele ouderavonden of zelfs tot veranderde prestatienormen. Soms hadden onze daden consequenties. Dat was logisch en daar kon zich niemand voor verstoppen. Als iemand van ons iets verbodens had gedaan, was het normaal, dat de ouders je er niet uithaalden. Integendeel, ze waren het met de politie eens! Stel je voor! Onze generatie heeft vele probleemoplossers en uitvinders voortgebracht, die bereid zijn risico's te nemen. We hadden vrijheid, we verzaakten, we hadden succes en namen verantwoording. Met al die dingen konden we zeer goed omgaan. Bij die generatie hoor jij ook. Wees blij!”.

Helaas weet ik niet van wie deze tekst is, maar vanwege het voetballen en die wormen ga ik er van uit dat het door een man is geschreven. Het is in ieder geval iemand die een fijne jeugd heeft gehad en daar dus geen problemen aan heeft over gehouden. Toch werd ik een tikje chagrijnig van zijn verhaal. Zeker, wat hij beschrijft is de waarheid, maar hij maakt die tijd wel mooier dan het was. De strenge regimes op de scholen, een generatiekloof die niet te dichten was, om maar eens iets te noemen was ook iets van die tijd. En net als nu moeten er ook toen probleemkinderen zijn geweest, en ouders met de handen in het haar hebben gezeten. De schrijver van bovenstaand stukje vindt dat wij blij moeten zijn omdat we in een andere tijd zijn opgegroeid. Zeker, die tijd had voordelen, we wisten wat goed en slecht was, er was duidelijkheid. Maar ik zou niet graag de kost willen geven aan al die mensen die door hun kinderjaren in die tijd nú nog met psychische klachten rondlopen, omdat er tóen geen aandacht aan werd besteed. En dat is het grote verschil tussen probleemkinderen van toen en nu: er is, al dan niet met een wachtlijst, hulp voorhanden. Om dus een positieve draai aan de probleemkinderen van tegenwoordig te geven:doordat ze nú geholpen en eventueel behandeld kunnen worden, zich leren uiten en leren luisteren, is er een grote kans dat het wel goed komt met ze. En dat ze later misschien als probleemoplossers en uitvinders door het leven gaan. En dat ze risico’s nemen, of verzaken, succes hebben en verantwoording nemen. Kortom, misschien zijn ze achteraf niet eens zo veel anders dan de generatie die in de jaren vijftig en zestig opgroeide.

Dini Commandeur


 

Design and implementation by Focusys