Een uurtje op de Gulperberg
Interface 2004 nummer 4 Zondag 15 Augustus 2004 Bijna elk jaar gaan wij een paar dagen naar Zuid-Limburg, en het is altijd weer een feest om daar te zijn. Het landschap verveelt nooit, en verrast ons steeds weer opnieuw. Ook dit jaar waren we weer in Limburg, in ons eigen vertrouwde hotelletje waar het zo goed toeven is.’s Avonds na het diner gaan we altijd nog een wandeling maken. Want de maaltijden in dit hotel zijn heerlijk, maar calorierijk. Lopen dus, en klimmen, want ons dorp in Limburg kent vele steile wegen en paden. Ach, die zomeravonden in Limburg… de geur van pas gemaaid gras, koeien die nieuwsgierig dichterbij komen als wij lang lopen. Ze kijken me dromerig aan als ik ze vertel hoe mooi ze zijn. Ze hebben horens, en hun kleuren zijn ook zo apart, grijs en beige Terwijl ik diep in de ogen van een grijze koe kijk, bedenk ik ineens dat ik een paar uur daarvoor een stukje van een van hun soortgenoten heb opgesmikkeld, overgoten met een zalig sausje… Met een licht schuldgevoel gaan we maar weer verder, de koeien wandelen in hun wei nog even mee, tot een hek ze tot stoppen dwingt. We lopen langs vakwerkhuisjes en boerderijen met blaffende honden. We kijken naar de ondergaande zon: haar roodgouden kleur geeft de belofte van opnieuw een mooie dag. Dit stukje wereld is prachtig, het gemaaide gras het heerlijkste parfum, en de stilte een genot. Zelfs de auto die met bonkmuziek voorbij scheurt kan deze avond niet bederven, die rijdt zo hard, die merken we al gauw niet meer. Op de roep van een vogel na is de stilte snel weer terug.
Ach Zuid-Limburg… Zo vertrouwd, en toch elke keer weer nieuw, zo mooi. Wat kan een mens toch verknocht raken aan zo’n prachtig deel van Nederland.
Ons hotel is een familiehotel. De verzorging is prima, het uitzicht mooi, en het is leuk om de verschillende typen gasten te ontmoeten. De praters, de zwijgers, de lolbroeken, en soms zijn er klagers. Zoals nu. Het stel zit aan een aangrenzend tafeltje. Hij praat af en toe, zij zwijgt. Later maken we een praatje met ze en dan blijkt dat alles, inclusief ontbijt en diner, hen tegenvalt. Het zijn geen mensen voor een klein hotel, ze houden niet van de vaderlijke houding van de hoteleigenaar die het zijn gasten zo goed mogelijk naar de zin probeert te maken. Hun kamer bevalt ook niet: de vorige gasten rookten en die lucht hangt er nog. Dat is niet prettig, dat ben ik met ze eens. Maar dat ze de omgeving ook maar zozo vinden, en de bossen niet te vergelijken met hun eigen bossen in Drenthe, dat verbaast me. Trouwens, ze zeggen dan wel dat ze in Drenthe wonen, maar ik hoor meteen dat ze daar niet vandaan komen. Hun tongval klinkt veel te Westers. Ze komen oorspronkelijk uit Rotterdam, vertellen ze, maar Drenthe is nu hun klein paradijs. Daar is het goed, maar hier deugt niets maar dan ook niets, en na twee dagen zijn ze dan ook vertrokken.
Later die dag ontmoeten we een mevrouw die oorspronkelijk óók uit Rotterdam komt. Ze zit net als wij op een bankje op de Gulperberg van het uitzicht te genieten, samen met haar zoon. We raken aan de praat, en zij vertelt over haar leven. Ze is ver in de tachtig en woont al erg lang in Gulpen. Als jonge vrouw ging ze op vakantie naar Limburg, werd verliefd op een Limburger en trouwde met hem. Dertien kinderen kregen ze, maar haar zoon moet haar er even aan helpen herinneren hoeveel zonen en hoeveel dochters er ook alweer zijn. “Mijn geheugen wordt zo slecht,” zegt ze zorgelijk. Maar als ze voor de derde keer aan hetzelfde verhaal begint, begrijp ik dat er meer aan de hand is dan alleen maar een slechter wordend geheugen. En ik laat haar maar vertellen over haar rijke leven. Nee, het was niet altijd makkelijk, dertien kinderen grootbrengen is een zware taak. Maar ze zijn allemaal goed terecht gekomen, zegt ze weer, en zij is daar heel erg blij om. Ze is zielstevreden, en dat straalt ze voor honderd procent uit. Het is heerlijk om zo’n vrouw te ontmoeten, haar blijheid, haar tevredenheid, haar positieve kijk op het leven geeft míj energie. Zo zitten we daar een uurtje op een bankje op de Gulperberg. Met achter ons het grote Mariabeeld, voor ons het prachtige uitzicht, het dal, het stadje. En zij blijft haar verhaal vertellen, keer op keer, met steeds dezelfde intense tevredenheid. Het is gewoon een mirakel om met iemand te praten die zó gelukkig is. Als haar zoon tenslotte zegt dat ze weg moeten, wordt ze verdrietig, ze wilde ons nog zóveel vertellen. Maar ik denk dat haar verdriet niet lang zal duren, misschien is ze ons zelfs al vergeten vóórdat zij en haar zoon de berg af zijn. Maar ik weet dat ik me dit uurtje op de Gulperberg, met haar, haar verhalen en vooral haar tevredenheid nog heel lang zal blijven herinneren.
Dini Commandeur