Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Tien jaar later | Home | O, heerlijk Internet »

Vaders

Interface 2005 nummer 1 Dinsdag 15 Februari 2005

Zo’n vijf jaar geleden schreef ik in Interface een stukje over ons Plan kind Sonia uit Honduras. Sonia was een van de kinderen die gesponsord werd door mensen van Friesland Bank. En wij schreven haar af en toe en stuurden soms een cadeautje: Frutsels voor haar haar, stickers van Walt Disney prinsesjes… niet duur en ze was er zo blij mee.

Af en toe kwam er iets terug: een briefje, een eigen gehaakt kleedje, het was altijd fijn om iets van of over Sonia te horen. Maar plotseling hield dat op. Sonia en haar familie waren verhuisd naar een ander deel van hun land. Naar een gebied waar Plan niet actief was. En dus werd alle contact verbroken, want zelf krijgen de Plan-kinderen geen adressen van hun Planouders. Ik vraag me nog vaak af hoe het met Sonia gaat, maar ik zal waarschijnlijk nooit meer iets van haar vernemen.

Het voordeel van het adopteren van een Plan kindje via de Friesland Bank, is dat we het kind met anderen “delen.” Wij betalen niet het volle bedrag per kind en daardoor is het gemakkelijker om bijvoorbeeld ook projecten van SOS kinderdorpen en Terre des Hommes te steunen.

Momenteel zijn er vijftien Plan kinderen door bankmensen geadopteerd. Dertien kinderen hebben contact met hun “Plan ouders”. De twee anderen krijgen helaas geen post uit ons land. Maar wat zou het mooi zijn als ook die kindjes eens een kleurige tulpenkaart uit Holland zouden krijgen, of af en toe een klein cadeautje. Ik kan het u echt aanraden om schrijfouder te worden. Voor ons is het een kleine moeite, maar voor zo’n kind is het fantastisch om iets uit een ver land te krijgen.

Plan Nederland gaf ons na Sonia het adres van een ander kind in Honduras, ditmaal een jongetje. Hij is geboren op 30 April 1998, dit jaar wordt hij dus zeven jaar, maar de foto’s laten een jongetje zien dat veel jonger lijkt. Op elke foto die wij van hem hebben kijkt hij ernstig naar de lens van het fototoestel. “Waar is je lach toch, jochie? Waar zijn de lichtjes in je ogen,” denk ik wel eens als ik zijn foto’s bekijk. Op een van de foto’s staat hij naast zijn vader. Beiden blikken zeer ernstig naar de camera. Ik kijk er met verbazing naar. Vinden ze het eng om gefotografeerd te worden? Misschien geldt dat voor het kind, misschien begrijpt hij niet helemaal de bedoeling van alles, maar de vader? Waarom kijkt de vader zo ernstig? En waarom heeft hij geen arm om de schouders van zijn zoon gelegd? Zou hij wel een leuke vader zijn? Een vader die zijn kind stimuleert, aanmoedigt, aandacht geeft, en troost biedt wanneer hij het nodig heeft? Zou hij zijn zoon wel warmte geven en bakken vol begrip en liefde? Wat voor vader zou hij zijn?

En zou er veel verschil zijn tussen een vader in het rijke Westen en een vader in een Derde Wereld land? De vaders hier zijn al zo verschillend, de een toont betrokkenheid en wil zo weinig mogelijk van het opgroeien van zijn kinderen missen. De ander staat voor dag en dauw op om naar zijn werk te gaan, terwijl de kinderen nog slapen. En hij komt ’s avonds pas weer thuis als ze al weer in bed liggen. Die vaders beseffen nog niet hoe snel een kind opgroeit, en dat de tijd niet terug te draaien is. En dat toch in de kinderjaren de basis ligt voor een hecht contact dat een leven lang kan duren. Vaders… De ene vader speelt en sport met zijn kinderen, is er voor honderd procent voor hen. Terwijl de andere vader zichzelf en zijn bezigheden belangrijker lijkt te vinden.

Vaders. Ik mag graag naar het televisieprogramma Spoorloos kijken en daarin komen ze in drommen langs: de gezochte en gevonden vaders. De een is zielsgelukkig met het onverwacht verschijnen van zijn kind, de ander wil er niets van weten. Om zo keihard te worden afgewezen, wat moet dat moeilijk zijn voor een kind. Als kijker geeft het een gevoel van machteloze woede tegenover zo’n vader. Maar mooi is het om een verhaal te zien waarin het wél goed gaat, en waarin vader en kind zo intens gelukkig met elkaar zijn. Tranentrekkers zijn het, zulke televisiemomenten.

Vaders… ze zijn net zo verschillend als moeders, maar als het goed is vullen de ouders elkaar aan wat de opvoeding en het contact met de kinderen betreft. En geven ze hun kroost veel warmte, en bakken vol begrip en liefde.

Vaders… ik pak de foto op van ons Plan jongetje en zijn vader en bestudeer opnieuw de ernstige, zorgelijke gezichten. Wat een hard leven moeten ze hebben, die twee. En het enige wat wij kunnen doen is via Plan dat beetje financiële steun bieden. En af en toe iets leuks opsturen. Ik denk dat we dat maar gauw weer gaan doen. Misschien brengt dat een lach op het gezicht van het kind. En misschien óók wel op het gezicht van zijn vader.

Dini Commandeur


 

Design and implementation by Focusys