Leuk toch?
Interface 2007 nummer 1 Donderdag 15 Februari 2007Meteen om twaalf uur op nieuwjaarsnacht viel mijn enig goede voornemen voor dit jaar in duigen. Of beter geformuleerd: mijn voornemen me niet meer te ergeren maar me slechts te verwonderen, knalde met het vuurwerk de lucht in en verdween.
En meteen daarop werd, behalve de eerste ergernis, ook de eerste vraag van dit jaar geboren. Want welk brein had in vredesnaam bedacht dat er zulk zwaar vuurwerk mocht worden verkocht? Ja, ik had het in de krant gelezen: het mocht, omdat het anders misschien in België zou worden gekocht. En nu was er tenminste enig toezicht op. Het was een rustige nieuwjaarsnacht geweest stond later ook nog in de krant, maar dat bericht werd daarna weer tegengesproken. Want hoezo rustig? Nog nooit is er zo geknald, nog nooit stonden de straten zo vol vieze rook, en nog nooit waren onze katten zo bang geweest als in het in het eerste uur van 2007. Wijzelf werden half doof van het geknal, bleven binnen om de rook niet in te ademen, en vroegen ons verbijsterd af wie het toch had bedacht om dat zware vuurwerk hier te laten verkopen. Want zeg nu zelf, bij ons in Friesland zouden mensen heus niet gauw naar België rijden om die knallers in te slaan. Dus waarom dan niet alleen die toestemming verlenen aan verkopers in de zuidelijke provincies? Of is dat te simpel gedacht? Het vuurwerk was de eerste grote ergernis van dit jaar, en het duurde een poos eer die ergernis verdween, want de overgebleven troep van het vuurwerk bleef lang liggen. Aan opruimen in de wijken doet de gemeente niet meer. Met weemoed dacht ik terug aan de tijd toen er nog een stratenveger in onze wijk kwam. Hij leek weliswaar altijd dronken te zijn, maar veegde teut en wel toch mooi de straten schoon in die good old days.Nu was ergernis nummer twee de vieze wijk, en de straten werden pas schoner na de heftige januaristormen.
Ergernis nummer drie diende zich aan in de vorm van een heer op leeftijd.. Ik wilde me niet ergeren, echt niet. Het was mijn streven om me slechts te verwonderen, maar dat lukt me niet bij mensen die denken dat ze alles weten, en die zó schoolmeesterachtig doen dat je je weer op de lagere school waant. Vooral oudere heren hebben daar een handje van. Ik trof zo’n meneer in een dierenwinkel. De meneer had een pracht van een herdershond bij zich. Ik hou veel van honden en vooral van herdershonden. De hond kon in eerste instantie dan ook op mijn bewondering rekenen. Maar ik zag zo gauw niet of het een hij of een zij was, dus vroeg ik dat aan het baasje. Kreeg ik verdorie een hele verhandeling over de bloemetjes en de bijtjes! Maar terwijl meneer nog aan zijn les bezig was deed zijn hond een plas, het was dus een hij. Een dominante reu met een eigenwijze en betweterige baas. En echt, dan kun je je nóg zo voornemen je te verwonderen en je niet te ergeren, dat lukt gewoon niet.
Eigenwijze mensen. Ooit had ik een gesprek met een kennis, een vrouw deze keer. Deze dame is echt super maar dan ook super eigenwijs. Volgens mij zit dat bij haar in de genen, want haar vader is ook zo, maar dan nog een slagje erger. Met deze vrouw een gesprek voeren is afzien… Je moet engelengeduld hebben en er tegen kunnen dat alles wat je zelf zegt niet waar is. Volgens haar dan. Nu ben ik echt wel bereid om in discussie te gaan met mensen die het niet met me eens zijn, maar met haar gaat dat niet en ik bezit trouwens ook geen engelengeduld. Een voorbeeld: als ik een normale opmerking maak dat het toch zulk slecht weer is, ( en echt, de regen stroomde met bakken de lucht uit) en zij zegt automatisch tegensprekend maar in volle ernst dat het stralend weer is….. Wie mij vertellen kan hoe ik een normaal gesprek met zo iemand kan voeren, laat het me weten alstublieft.
Halverwege januari slaat de ergernis toe als ik in het centrum van de stad bij het hek van een binnentuin sta. Het hek is op slot, maar ik kan een deel van de tuin zien, en er is een speeltuintje. Bij het hek staat ook een meneer. De meneer vindt dat hek maar niets. Want nu missen wij burgers iets moois in de binnenstad, het algemeen belang wordt dus geschaad. Maar ik weerleg dat die tuin niet voor ons burgers is bedoeld, maar voor de mensen die er om heen wonen. En dat dat hek wel op slot moet vanwege vernielingen en drugsverslaafden. Maar om alles wat ik zeg, antwoordt de meneer dat dat toch leuk is? Vernielingen? Leuk toch? Drugsverslaafden? Leuk toch? Injectienaalden in een speeltuintje? Ook leuk. En ik krijg een preek over bureaucratie, en wat dat met die mooie binnentuin te maken heeft weet ik niet en ik vind het ook niet leuk. Maar de woorden “leuk toch” blijven wel lang hangen. Vooral bij krantenberichten: Plattelandsjeugd die zich elk weekend helemaal lam zuipt en zich daardoor naar de verdoemenis helpt. Leuk toch? Ouders die daar machteloos tegenover staan, of die juist zelf al bijna Korsakov patiënt zijn. Leuk toch? Een hangjongere die uit verveling met een trekker een winkelpui kapot ramt. Leuk toch? Roemeense zakkenrollertjes van negen jaar? Ook leuk toch? Meer vuurwerkgewonden dan verwacht? Leuk toch.
Van dat goede voornemen om me niet te ergeren maar me slecht te verwonderen is dus niets terecht gekomen. Ik faalde. Dat was niet leuk. Maar het menselijk gedrag riep meteen dit jaar al te vaak ergernis op. Echter, datzelfde gedrag heeft óók voor inspiratie voor een column gezorgd. En dát vind ik dan toch wel weer leuk.
Dini Commandeur