Een tafel voor twee
Bancorama 1996 nummer 4 Zondag 15 September 1996 Voor het eerst in vele jaren gingen we zonder kinderen op vakantie. Dat was wennen. Het was rustig, zo met z'n tweeën. We zaten op een terras aan een tweepersoons tafel en vroegen ons verbijsterd af waar de jaren toch gebleven waren. "Weet je nog," vroeg ik, "hoeveel er altijd mee moest toen ze nog klein waren?"Luiers, campingbedje, wagentje, babyvoeding. Zomerkleertjes, maar ook warme kleding. Want we bleven in die jaren in ons eigen land en dan moet je op elk soort weer zijn voorbereid. Meestal huurden we een huisje of een stacaravan. Met speeltuintjes in de buurt, en andere kinderen om mee te spelen. Maar zo'n caravan, dat kon nogal eens tegenvallen. "Weet je nog," vroeg ik, "van die caravan in Limburg?" De eigenares was erg precies op haar spulletjes. Dat onze kinderen nog zo klein waren stond haar niet aan. Want kleine kinderen betekenden voor haar vuile en vernielzuchtige handjes. Daar bleef ze maar over doorzeuren: als er maar niets kapot ging, als ze maar niet met kleefhandjes aan d'r spullen zaten. Haar houding stond ons niet aan. Maar goed, zij verdween naar huis. En wij hadden een leuke vakantie. Toen we vertrokken lieten we de caravan heel en, uiteraard, goed gepoetst achter. De eigenares was daar blijkbaar zo tevreden over, dat ze, ondanks de kinderen, ons het jaar daarna opbelde. Ze had haar caravan weer te huur, of we ook belang hadden...
Maar wij hadden al andere plannen. Want "weet je nog, dat we toen naar Noord-Brabant gingen?" We hadden een caravan gehuurd op een, volgens de folder, prachtige camping met veel speelgelegenheid voor de jeugd, en een mooi zwembad met zonneweide. Maar dat viel tegen. Ten eerste grensde het zwembad weliswaar aan de camping maar hoorde er niet bij. Voor elk bezoek moest dus gewoon betaald worden. De zonneweide was slecht onderhouden. Het was echt zoeken naar een distelvrij plaatsje. De camping zelf was wel mooi. Veel vaste staanplaatsen, goed afgeschut, dus veel privacy. Mooie caravans stonden er ook. Groot en schoon. Groot was die van ons ook. Groot en niet al te schoon. Wij begonnen onze vakantie dus met stofzuigen, boenen, afwassen, en dweilen. Alles, alles namen we onder handen. Toen we daar mee klaar waren, kwamen de buren een kijkje nemen. Zo schoon als nu, zeiden ze, was die caravan nog nooit geweest. Want de eigenaren waren, om het vriendelijk uit te drukken, bepaald geen propere mensen. En toen zij, de buren dus, gehoord hadden dat de caravan verhuurd was, hadden ze hun best gedaan om ons adres te pakken te krijgen. Om ons te waarschuwen, en aan te raden deze caravan niet te huren. Het was jammer dat het ze niet gelukt was ons adres te bemachtigen. Gelukkig was het mooi weer tijdens die vakantie in Brabant. Wij waren meestal op pad, of lagen op een distelvrij plekje op de zonneweide. En 's avonds zaten we buiten tot de muggen ons naar binnen dreven. Die muggen...
Het jaar daarna gingen we naar Bad Bentheim. Bad Bentheim ligt in Duitsland, 10 km van de grensovergang bij Oldenzaal. We hadden een bungalow gehuurd en dat was werkelijk een klein paleisje. De omgeving was ook mooi. Maar o, die muggen.
Een jaar later besloten we naar Zeeland te gaan. Want bij zee zijn geen muggen. Dachten wij. Maar dat jaar heerste er op Walcheren, waar wij een caravan huurden, een ware muggenplaag. Nog nooit ben ik zo moe van een vakantie thuisgekomen als dat jaar, want 's nachts hadden we door die muggen geen oog dicht gedaan.
Wat waren we toen blij weer thuis te zijn. Maar er waren ook genoeg vakanties zonder kommer en kwel. En voor de kinderen was de vakantie een groot avontuur, het maakte niet uit waar we naar toe gingen. Ze konden haast niet wachten op het moment van vertrek, de voorpret was altijd al weken aan de gang.
Maar ze groeiden op, en de oudste ging al een paar jaar niet meer met ons mee. En de jongste wilde dit jaar met zijn vrienden kamperen. Een vakantie zonder kinderen is even wennen. Je bent weer helemaal op elkaar aangewezen. Je zit op een terras en in een restaurant niet meer aan een vierpersoons tafel, maar aan een tafel voor twee. En eigenlijk is dat ook wel weer leuk. Daar zaten we dan, aan die tafel voor twee. Pratend over vroegere vakanties. "Weet je nog?" We hebben onze herinneringen, foto's en videofilms. En daar zullen we het mee moeten doen. Maar voor mij had de tijd wel wat langzamer mogen gaan.
Dini Commandeur
BANCORAMA nr. 4 - 1996
Column