Zorgen.
Bancorama 1996 nummer 6 Zondag 15 December 1996 Ze zijn vriendinnen. Ze zijn beiden weduwe, al aardig op leeftijd en goed bij de pinken. Ze houden de maatschappij scherp in de gaten. Lezen de krant van A tot Z, en volgen dagelijks de actualiteitenprogramma's op tv. Meer overeenkomsten zijn er niet. Want de ene mevrouw is een tobber, altijd even pessimistisch. En de ander is het tegenovergestelde, zij is altijd vrolijk en optimistisch. "Tob niet, 't loopt toch anders," is haar lijfspreuk. Soms raken ze in een discussie. Over het milieu en de criminaliteit bijvoorbeeld. Een harde strijd tussen pessimisme en optimisme wordt er dan gevoerd. Laatst belandde ik middenin zo'n discussie.Over de toekomst van jongeren, ging het. Ik wist daar het een en ander over te vertellen. Onze zoon Michiel zit namelijk in 5 HAVO, en onlangs was er een ouderavond die in het teken stond van de toekomst. Wat te doen met het HAVO-diploma op zak. De decaan schetste ons een toekomstbeeld van zijn leerlingen waar ik niet vrolijk van werd: Na de HAVO volgt meestal het HBO, of, na nog een jaar VWO, de universiteit. Daar wacht hun hard werken en dat gedoe met studiepunten en beurs. Mochten ze geluk hebben, en zonder studieschuld de hogeschool/universiteit verlaten, dan is het afwachten of er werk is na de studie. Vinden ze een baan, dan wordt het nog harder werken. Want niet alleen voor henzelf moet er brood op de plank komen: de grote grijze golf is in aantocht, en die moet ook eten. Zoals het er nu uitziet zullen onze kinderen lange dagen gaan maken, en door de hoge sociale lasten minder goed verdienen dan ze verdienen. Ze zullen ook, tijdens hun hele loopbaan, allerlei bijspijkercursussen moeten volgen. Vrije tijd wordt een schaars goed. De decaan kon het ook niet helpen, deskundigen hebben dit niet zo zonnige toekomstbeeld voorspeld. In de zaal keek men bezorgd. We gunnen onze kinderen immers een goed leven waarin ze niets tekort komen. Maar het voorland van onze jeugd lijkt te bestaan uit werken, werken en studeren. "En op hun vijftigste zijn ze opgebrand, ondergegaan aan de stress of RSI," zei de pessimiste,(die ook van de nieuwste kwalen altijd op de hoogte is.) Maar wat we alledrie het meest zorgwekkend vonden en vinden: als de prognose van die deskundigen klopt, dan zullen onze (klein)kinderen later door dat drukke leven weinig tijd kunnen besteden aan hún kinderen. En hoe zal de toekomst eruit zien met kinderen die te weinig ouderlijke aandacht krijgen? Nu al staan de kranten bol van berichten dat het niet goed gaat met de jeugd. Niet alleen in achterstandswijken, maar ook in rijke buurten komt verwaarlozing van kinderen voor. In die buurten gaat alle aandacht naar de carrière. De kinderen komen daardoor veel tekort. Dat kinderen het slachtoffer worden van de carrière is dieptriest. "En het levert de ouders alleen maar stress en later schuldgevoelens op, dat weet ik uit ervaring," zei de piekeraarster somber.
Tijd en aandacht besteden aan de kinderen is niet alleen goed voor het kind maar ook voor de ouders. In de Libelle stond onlangs het volgende: Een man uit Zweden, vader van vier dochters, volgde een cursus leidinggeven. "Wat leer je daar?" vroeg zijn vrouw. "Dat ik veel tijd met de kinderen moet doorbrengen," zei hij. Dat deed hij al, maar pas op dat moment besefte hij hoe belangrijk dat ook voor zijn werk was. Als iemand een goede ouder is, is hij ook een goede baas met aandacht en begrip voor zijn collega's. Deze meneer leerde dat, op die cursus leidinggeven. En er gaan stemmen op die opvoedkunde in het vakkenpakket van het vervolgonderwijs propageren. Kinderen grootbrengen vergt immers, naast veel tijd ook vakkennis en psychologisch inzicht. Het zou helemaal niet gek zijn als daar in het onderwijs aandacht aan werd besteed. Goed voor kind, ouder en loopbaan.
Kinderen hebben volgens onze grondwet en volgens internationale verdragen, recht op veiligheid, gezondheid en een goede opvoeding. Met een toekomst in het vooruitzicht waarin ouders het steeds drukker krijgen, ziet vooral dat laatste er voor de jeugd zorgwekkend uit.
" 't Komt niet goed," zei mevrouw de pessimiste somber.
Maar haar vriendin zei dat zolang iedereen zich maar bewust is van de "gevaren" het misschien allemaal nog wel meevalt.
"En erover tobben helpt niet," zei ze pinnig. " 't Loopt toch anders." "Denk ik," voegde ze er voor de zekerheid aan toe.
Dini Commandeur.